Er is nog werk aan de winkel

Intrigerend, want uit de gesprekken die ik voer met ontwerpers over dit subject krijg ik mee dat ze in deze “behapbare” schaal en tijdelijke aard net ontwerpvrijheid ervaren. Er is meer ruimte voor experiment. Dat heeft o.a. het ontwerpbureau Dérive gedaan voor het Amsterdamse architectuurcentrum Arcam. Voor het eerst in hun carrière ervaren ze een opdrachtgever die hen expliciet vraagt om ‘zo inclusief en toegankelijk mogelijk’ te ontwerpen. Deze vraag hebben ze beantwoord door te werken met kleurcontrasten, lichtinval, afwerking van materialen en de juiste afmetingen voor rolstoelgebruikers, mensen met een visuele en/of fysieke beperking. 

‘Hoe ervaar jij inclusief en toegankelijk ontwerpen binnen de museale sector?’, vraag ik aan mijn vader, tevens architect en persoon met een visuele beperking. ‘Zonder begeleiding zijn er veel musea ontoegankelijk. Het begint al bij de vaak glazen entreedeuren.’ Mijn vader bepleit dat inclusiviteit en toegankelijkheid inherent hoort te zijn aan (tentoonstellings)ontwerp. ‘Maar er is nog veel werk aan de winkel. De termen inclusiviteit en toegankelijkheid zijn momenteel zo hip dat ze misschien hun doel wat voorbij lopen.’ 

Bevers beaamt. Hij kaart de grote ontwerpverschillen in de museale sector tussen het Verenigd Koninkrijk en Nederland. Volgens hem is het in het VK not done dat mensen met een visuele en/of fysieke beperking via de achterdeur zich toegang moeten verschaffen. Nu ben ik benieuwd naar het Nederlandse beleid. Hoe is de regelgeving binnen de museale sector? 

Heb je hier hersenspinsels over en/of ben je ervaringsdeskundige, ik hoor het graag! Laat het me weten op charlottethomas@vmnmedia.nl. 

Veel leesplezier gewenst!