Het woord 'schoonheid' raakte ergens halverwege de twintigste eeuw in onbruik. Voorwerpen, kunstwerken of gebouwen 'mooi' noemen, was ooit vanzelfsprekend, maar is gaandeweg nietszeggend en subjectief geworden. Het eens worden over schoonheid, zelfs binnen een kleine groep mensen, is onmogelijk geworden. De gevolgen voor de architectuur zijn verstrekkend.

Waar komt de hardnekkige behoefte van Nederlanders aan goedkope gebouwen toch vandaan? En waarom maakt deze behoefte nooit plaats voor een verlangen naar schoonheid? Hebben we het functionalisme in architectuur verward met uitgeklede gebouwen?

Een architect zal een gebouw nooit zomaar mooi noemen. Spreken over schoonheid in architectuur lijkt wel taboe. Toch wijdden Nele De Raedt en Maarten Delbeke er een heel boek aan met artikelen van zowel architecten, zoals Willem Jan Neutelings en Adam Caruso, als historici, kunstenaars, en zelfs een juriste. 'Je moet spreken over schoonheid ernstig nemen!'

Worden we als redactie nog wel eens op de vingers getikt als we het woord 'mooi' gebruiken, merken we nu dat in de onderstroom iets begint te veranderen. Als tegenreactie op de huidige risicomijdende en efficiënte bouwcultuur, staat bij steeds meer bureaus schoonheid in architectuur op de agenda.

'Na die spiegelende bloempot heeft Rotterdam nu ook een spiegelende drol', grapte een vriend, duidend op het in mei geopende museum Fenix. 'Klopt, typisch Rotterdams', lachte ik. Maar tegelijk vormt die drol een sleutelmoment in onze architectuurgeschiedenis. Fenix wijst een weg uit de afgelopen decennia van bekrompen nationalisme waarin Nederland als architectuurland is verworden tot een dorp.

De bouwvak staat weer voor de deur — hét moment om eindelijk bij te komen én om die achterstallige artikelen op de Architect in te halen. Om je een handje te helpen, selecteerde ik alvast een paar bijdragen van de afgelopen maand. Perfect voor in de hangmat of aan het water, mét inhoud en inzicht.

'Heel eerlijk, het is wel klein', zegt Natasha tegen journalist Afke Laarakker. Ze heeft zojuist een studio van 24 vierkante meter aangekocht: een 'Corner Loft' in een voormalig belastingkantoor, een transformatieproject door Mulderblauw architecten, tegenover station Den Haag HS.

Elk jaar in juni is de Provada, The Real Estate Meeting Point en de vastgoedbeurs waar ik me tot nu toe nooit echt thuis voelde. In de metro ernaartoe stapten alle mannen en vrouwen in pak uit bij halte Rai. Toch is het een beurs die ook voor architecten heel interessant is en daarom was ook de Bond (!) van Nederlandse Architectenbureaus aanwezig met een eigen stand.