Poëzie in de architectuur van Francine Houben  

Iemand komt in aanmerking voor een onderscheiding in deze orde als diegene een prestatie van zeer exceptionele aard heeft geleverd voor de samenleving. In het geval van Houben is dat ‘vanwege haar belangrijke en vernieuwende bijdrage aan de architectuur in Nederland en daarbuiten’.  

Houbens kijk op de samenleving en wat architectuur daarvoor kan betekenen is dan ook inspirerend. In de podcast vertelt ze dat volgens haar architectuur ruimte moet bieden aan mensen om een verhaal te ontrafelen, een verhaal waar ze ook hun eigen interpretatie aan kunnen geven.  

Hiervoor is het volgens Houben belangrijk om een poëtische laag aan architectuur toe te voegen, maar wat die laag precies is vindt ze ‘moeilijk om uit te leggen, want anders praat ik het bijna kapot’. Belangrijk vindt ze in ieder geval dat je als architect je niet conformeert aan een bepaalde stijl, zoals je leert aan de TU Delft: ‘Daar word getraind om een eigen stijl te ontwerpen, die je dan eindeloos moest verdedigen om hem vervolgens de rest van je leven vol te houden. Niets intellectueel dodender dan dat.’  

Maar is er in elk architectuurproject wel ruimte voor poëzie? In de Nederlandse architectuurpraktijk – die wordt gekenmerkt door een uitputtende tendercultuur – is hier volgens Houben steeds minder ruimte voor. ‘Architectuur wordt technischer, money-driven en risicomijdend.’ 

Luister de podcast met Francine Houben en lees alle must-reads van deze week!  

Groet! Merel