Duurzaamheid is meer dan technologie - het is een houding. Deze drie verhalen illustreren hoe de toekomst van architectuur niet ligt in nieuwbouw, maar in het zorgzaam doorbouwen op het bestaande.
De bouwvak staat weer voor de deur — hét moment om eindelijk bij te komen én om die achterstallige artikelen op de Architect in te halen. Om je een handje te helpen, selecteerde ik alvast een paar bijdragen van de afgelopen maand. Perfect voor in de hangmat of aan het water, mét inhoud en inzicht.
Elk jaar in juni is de Provada, The Real Estate Meeting Point en de vastgoedbeurs waar ik me tot nu toe nooit echt thuis voelde. In de metro ernaartoe stapten alle mannen en vrouwen in pak uit bij halte Rai. Toch is het een beurs die ook voor architecten heel interessant is en daarom was ook de Bond (!) van Nederlandse Architectenbureaus aanwezig met een eigen stand.
Afgelopen maanden heb ik, in teken van onze komende printuitgave rond 'schoonheid in architectuur', diverse particuliere woningen bezocht in Vlaanderen. Er viel me een gemeenschappelijke deler op: de zoektocht naar de essentie van ruimte.
In gesprek met Do Janne Vermeulen (Team V Architectuur) vroeg ik mij ineens af: houden we nog wel genoeg van onze gebouwen? Vooral grote gebouwen delven het onderspit, zei Vermeulen in de podcast Over Architectuur Gesproken, soms door een slecht imago, soms door een negatieve voetafdruk. Kleine gebouwen zijn sneller sympathiek.
Er vindt een sectorbrede verjongingsslag plaats bij Nederlandse architectenbureaus door de aanstelling van nieuwe associates en partners. Sinds begin dit jaar lichten we deze aanvullingen op het directieteam uit door een interviewreeks. Deze loopt nu bijna een half jaar. Hoog tijd voor een tussentijdse reflectie.
Wie veel beton toepast is lui. Met de nadruk op het woord 'veel', want daarin ligt wat mij betreft de crux. In een reeks onderzoeken naar bouwmaterialen zoals baksteen en stampleem dook ik deze maand in de wereld van beton. Een klimaatintensief maar in de praktijk lastig te ontwijken materiaal.
Mijn zoektocht naar een voorbeeld van een goede tender eindigde vorige maand bij de Campus Esserberg in de gemeente Groningen. Dat project stak er met kop en schouders bovenuit doordat het teleurstelling bij alle deelnemende architecten beperkte, in tegenstelling tot veel andere tenders. Welke lessen kunnen we daaruit trekken?
