Toelichting door office haratori en Office Winhov - De architecten liepen tegen een houten schuur, vervallen en nutteloos, maar waarvan de sloop een open, niet-vulbare leegte zou hebben achtergelaten op een beslissende positie in het dorpsweefsel. De structuur had zijn functie van het beschermen van vee verloren, evenals het opslaan en drogen van hooi. In plaats daarvan onthulde het de ruimtelijke kwaliteiten van een oude gebouwtypologie die open stond voor ander gebruik.
De envelop is gebouwd met sleuven tussen de houten stammen om de natuurlijke ventilatie van het hooi binnenin mogelijk te maken. De schuur had de belofte van een grote beschutte ruimte, als een landelijke alpenhok, volgens de Germaanse oorsprong van het woord, Luft in het Duits, Lucht in het Nederlands. De ruimte strekte zich uit, zowel in onze herinneringen als door de openingen tussen de houten boomstammen, ver voorbij het dorp, naar de tegenoverliggende berghellingen, hoog tot aan de alpenweiden, naar de hooivelden die jaar na jaar zorgvuldig zijn gekapt en gekamd.
De splitlevels van de hooiplateaus waren ruimtelijk met elkaar verweven. Ze boden een onverwacht moment van vrijheid, zoals het lege podium van een theater dat wacht op het volgende stuk. De architecten stelden zichzelf de vraag: Wat moet de schuur worden? Zou dit met elkaar verweven ruimtelijk spel en de platforms kunnen worden overgedragen na de transformatie van de schuur? Deze vraag werd de focus en het programma. De functie werd niet die van een huis of vakantiehuis, maar een woonruimte. Geen kantoor of atelier maar een toevluchtsoord voor rustig geconcentreerd werken. De architecten hebben bewust en herhaaldelijk de kwestie van het doel van de schuur vermeden om de functionele openheid en transparantie intact te houden.
