In 2002 werd Grafton Architects uitgenodigd deel te nemen aan de internationale competitie voor een nieuw hoofdgebouw voor de Bocconi Universiteit in Milaan, één van de meest prestigieuze universiteiten van Italië. Ze won deze van haar meer gevestigde tegenspelers, zoals Diener & Diener en Josep Llinás. Om te winnen heeft het bureau een oplossing geformuleerd voor een probleem dat nooit goed is geadresseerd door de omliggende universiteitsgebouwen, waarvan sommige zijn ontworpen door enkele grootmeesters van de Italiaanse moderne architectuur, zoals Giusepe Pagano Pogatschnig, Giovanni Muzio en Ignazio Gardella. Van oudsher was de universiteit verbonden met het fysieke en sociale weefsel van de stad. In de tweede helft van de twintigste eeuw koos de Bocconi Universiteit zelf voor het Angelsaksische campusmodel, waarbij de gebouwen een zelfvoorzienend geheel vormen binnen duidelijk gedefinieerde grenzen. Grafton Architects stond voor de opgave beide modellen met elkaar te verzoenen.
Het volledige artikel verscheen eerder in de Architect, nummer 1, 2009, p66-71.
