De skatevriendelijke stad heeft de toekomst. Wereldwijd nemen gemeenten urban sports steeds concreter op in hun stadsontwikkeling. Andersom vindt die toenadering ook plaats. In plaats van een strijd om ruimte of een tegendraadse houding, doet een groeiende groep skaters voorstellen om de openbare ruimte te verbeteren. Eigenlijk heel logisch: onder skaters bevinden zich ook architecten, beleidsmakers, docenten en onderzoekers.
Skaters horen bij de stad, als gangmakers, als creatievelingen én als steeds belangrijkere doelgroep voor planologen. Maar het is niet al goud wat er blinkt. Skatestoppers - van die uitstulpingen op straatmeubilair om skaters en andere ongewenste mensen te weren - maken vooral zichtbaar dat moderne steden en structurele uitsluiting hand in hand gaan.
Skateboarden moet geïntegreerd worden in de Rotterdamse stedenbouw. Tenminste dit was de overall conclusie tijdens het skatesymposium dat op 21 juni plaatsvond in Rotterdam. Toch zorgt de realiteit voor obstakels. De gemeentelijke top-down aanpak botst met het bottom-up karakter van skaten. Een bemiddelaar tussen de Rotterdamse gemeente en de skategemeenschap blijkt essentieel.
Skaters verdienen een volwaardige plek in de stad. Tenminste dat is de boodschap van de tentoonstelling Skateboard City in het Van Eesteren Museum, het skatesymposium tijdens de Rotterdam Architectuur Maand (RAM) en een onderzoek van Vers Beton naar de verwijdering van de skategemeenschap in het Museumpark in Rotterdam. Wat betekent het voor de stad wanneer skaten een prominente plek krijgt? En wie wordt betrokken tot het dialoog daarover?
