In het ontwerp dat Christian Rapp maakte voor het bescheiden dorpje heeft hij de Duitse baksteencultuur tentoongespreid die hem met de paplepel is ingegoten. Het materiaal, de strengperssteen, speelt op een doordringende manier in op de context. Ook de situering –het haakvormige bouwwerk grijpt rond de dorpskerk, waar het een uitbreiding van is– sluit aan bij de omliggende bouwwerken. In zijn voorname strengheid oogt de gevel gesloten. Deze statigheid wordt doorbroken bij de nadering van de ingang die zich ter hoogte van de elleboog van het project bevindt. Lopend langs de intimiderend stille volumes en Miesiaanse landschappelijke bouwelementen ontstaat een vermoeden van de rijkdom van het interieur dat zich achter deze gesloten gevel van de toneeltoren opent naar de tuin, de terrassen en de pastorie.
Het volledige artikel verscheen eerder in de Architect, nummer 4, 2007, p80-83.
