De wens van de opdrachtgever was een Palladiaans huis met een hedendaagse opzet en de industriële uitstraling van een havengebouw of pakhuis. Het woonhuis ligt op een oud landgoed aan de kust, op het kruispunt van de zichtlijnen naar oprijlaan en vijver. De twee richtingen die de zichtlijnen bespelen, vormen tevens de assen van het woonhuis, dat van buiten doet denken aan een cisterciënzer klooster.
Een rode stalen deur, gebaseerd op een idee van Carlo Scarpa, in een gevel van ruwe witgrijze baksteen biedt toegang tot een bescheiden hal. Aan weerszijden van de entree bevinden zich kleine patio’s die aan de buitenkant van het huis nauwelijks zichtbaar zijn, omdat ze schuilgaan achter een door een kunstenaar vervaardigd metselwerk, dat op sommige plekken is opengelaten. Achter in de hal bevindt zich het aan het zicht onttrokken trappenhuis, dat vanuit het midden naar twee kanten kan worden bestegen.
Het huis bestaat uit een patchwork van verschillende ruimten, sferen en bouwstijlen: van Frans landhuis tot industriële loft en van museum tot torenkamer in een Engels kasteel. De fantasie is hier de vrije loop gelaten en tegelijkertijd is de samenhang tussen de ruimtes strak in de hand gehouden door architect en opdrachtgever.
Tekst van Edwin Oostmeijer, Jaarboek Architectuur in Nederland 2015-2016
