Niet zo lang geleden sprak ik met een vooraanstaand architect over ons vak. We hadden het over verschillende onderwerpen zoals de toekomst van onze discipline en de positie van architecten in de samenleving. Eén onderwerp kwam echter vooral aan bod: ambitie. Hij vroeg mij wat mijn ambitie is als architect. Hij vervolgde en zei je bent nu tegen de veertig en in de bloei van je leven als architect. Waar zie je jezelf over tien jaar en wat wil je bereiken als architect? Eerlijk gezegd had ik daar nooit zo over nagedacht en kon ik ook niet meteen een antwoord geven. Toch bleef het in mijn achterhoofd rondspelen.

Na drie jaar als architect te hebben gewerkt in China, ben ik sinds eind vorig jaar weer terug in Nederland. Bij mijn terugkomst was ik aangenaam verrast door de ontwikkelingen die de architectenbranche heeft doorgemaakt.

Een vriend van ons vond een baan voor één dag bij een Chinees architectenbureau. Hij moest als CEO van dit bedrijf ergens in een derderangsstad ver van Sjanghai een winkelcentrum openen. Hij heeft nooit voor het bedrijf gewerkt en zag het project die dag voor het eerst. Hij is er ook geen CEO van, maar gewoon een Italiaanse architect die tijdelijk zonder werk zit.