Door Ed Melet - De betekenissen die de huid van een gebouw kan hebben, staan weer volop in de belangstelling. Als een reactie op het mediale beeldhombardement, bijna letterlijk vertaald in de gevels van Jean Nouvel, wordt meer en meer gestreefd naar zwijgzame, maar tactiele huiden. Zwitserse architecten zoals Herzog & de Meuron, maar ook Rem Koolhaas behandelen de huid als een stille en zelfstandige entiteit, die los staat van de functie van het gebouw. Het werk van Koen van Velsen sluit bij deze ontwikkeling aan. De geabstraheerde huiden om zijn gehouwen laten weinig los over wat zich binnen afspeelt. Tegelijkertijd weet Van Velsen echter als geen ander meerdere lagen in zijn huiden aan te brengen, die zich één voor één blootgeven.