'Na die spiegelende bloempot heeft Rotterdam nu ook een spiegelende drol', grapte een vriend, duidend op het in mei geopende museum Fenix. 'Klopt, typisch Rotterdams', lachte ik. Maar tegelijk vormt die drol een sleutelmoment in onze architectuurgeschiedenis. Fenix wijst een weg uit de afgelopen decennia van bekrompen nationalisme waarin Nederland als architectuurland is verworden tot een dorp.
Museum Fenix in Rotterdam wordt alom geprezen. Door vakgenoten, critici én het publiek. En dat is vreemd, want icoonarchitectuur ligt onder vuur en architectuur moet vooral procesmatig, duurzaam en functioneel zijn. Dat roept een ongemakkelijke vraag op: waarom durven we in Nederland eigenlijk zo zelden hardop te zeggen dat iets gewoon esthetisch geslaagd is?
Rotterdam heeft een nieuw paradepaardje: het Fenix Museum, een kunstmuseum over migratie, gevestigd in een getransformeerde havenloods, met als kers op de taart de glimmende Tornado door MAD Architects. Architect Ma Yansong wil de migratiestromen voelbaar maken met een groots gebaar dat het museum in één beweging op de kaart zet.
