Door Ed Melet - De betekenissen die de huid van een gebouw kan hebben, staan weer volop in de belangstelling. Als een reactie op het mediale beeldhombardement, bijna letterlijk vertaald in de gevels van Jean Nouvel, wordt meer en meer gestreefd naar zwijgzame, maar tactiele huiden. Zwitserse architecten zoals Herzog & de Meuron, maar ook Rem Koolhaas behandelen de huid als een stille en zelfstandige entiteit, die los staat van de functie van het gebouw. Het werk van Koen van Velsen sluit bij deze ontwikkeling aan. De geabstraheerde huiden om zijn gehouwen laten weinig los over wat zich binnen afspeelt. Tegelijkertijd weet Van Velsen echter als geen ander meerdere lagen in zijn huiden aan te brengen, die zich één voor één blootgeven.

Door Ed Melet - Het werk van Wiel Arets is moeilijk grijpbaar. Dat is een zeer bewuste keus van Arets die in zijn gecomprimeerde teksten veel lagen -betekenissen- inbouwt die verschillende interpretaties mogelijk maken. D aar de ontwerpen afgeleiden van de teksten zijn, verliezen bekend veronderstelde en op pragmatische gronden gedefinieerde begrippen zoals bijvoorbeeld gevel, constructie en detail hun traditionele betekenis. Gevels zijn in Arets' gebouwen een gecompliceerd samenstelsel van schillen. Dankzij de bijzondere plaatsing van de constructie-elementen wordt een zekere beweging gesuggereerd en wordt de constructie van haar statische karakter ontdaan. Details lijken -hoe tegenstrijdig dit ook klinkt in de goed gemaakte gebouw en- volledig te ontbreken.

Door Ed Melet - De prijsvraag-inzending voor de Prix de Rome 1990 vorm de de ommekeer in het werk van Roberto Meyer en Jeroen van Schooten. Hun deelname vloeide voort uit een evaluatie van werk. Het succes van de door hen ontworpen winkelinterieurs had zich blijkbaar tegen hen gekeerd. Winkeleigenaren vragen immers veel meer om een decor dan om architectuur. Bovendien moet een decor na drie jaar zijn investering terugverdiend hebben om vervolgens vervangen te worden door één dat beter aansluit bij trends. Die vluchtigheid vraagt snelle, vaak oppervlakkige gebaren, die ook doordrongen in het werk dat Meyer en Van Schooten in die periode realiseerden. In zijn artikel over de orthodontistenpraktijk in Alm ere stelde Egbert Koster nog dat zij zich in het verleden schuldig hadden gemaakt aan architectonisch effectbejag.'

Ed Melet en Liesbeth Melis bespreken het plan van Jo Coenen voor de Vaillantlaan in de Haagse Schilderswijk: "Het project straalt zeker eenheid uit. Doordat het grootste deel van de aandacht en het budget echter naar de gevels ging, valt bij de kwaliteit van de woningen de nodige vraagtekens te zetten."

Door Ed Melet - Het ontwerpen van een luchthaven-terminal heeft veel weg van het vormgeven van een machine, waarbij alle functionele eisen nauwgezet gedicteerd zijn. Alle mogelijke bouwfysische voorwaarden, het type bagage-afhandelingssysteem en een grote indelingsvrijheid vormen slechts een willekeurige greep uit de eisen die mede bepalend zijn voor de uiteindelijke vorm. Daar deze voor de meeste luehthavens in grote lijnen identiek zijn is het niet verwonderlijk dat zij qua organisatie als tweeëiige tweelingen ogen. Tijdens het ontwerpen van deze vaak gigantische complexen lijkt een zo groot mogelijke transparantie ter verhoging van de oriëntatie een belangrijk uitgangspunt te vormen. Gezien de functie van het gebouw een haast utopisch streven. Ook de architectencombinatie Benthem Crouwel NACO is het niet gelukt om binnen het strakke keurslijf haar zeer geslaagde ontwerp van de terminal-West van Schiphol meer dan een indruk van een potentiële doorzichtigheid te laten uitstralen.'