Nog geen twee jaar geleden werd de verbouwing en renovatie van het rijksmonumentale Stationspostgebouw in Den Haag door KCAP en Kraaijvanger opgeleverd. Nu wordt een groot deel van het interieur alweer gesloopt. Op momenten als deze waarbij veel waardevolle materialen vrijkomen die normaliter bij het afval belanden, wordt architect Bruno Vermeersch gebeld.
Terugkijkend op de vijf best gelezen opinies van de Architect valt het op dat onze vakgemeenschap graag sterke opinies leest, van commotie houdt en van zich wil laten horen. Zo ondertekenden meer dan honderd vakgenoten de brandbrief om de sloop van SoZa in Den Haag tegen te gaan. Ook wekte de scherpe en persoonlijke opinie van hoofdredacteur Merel Pit over leiderschap in de architectuur de nodige reacties op.
Dagen, weken, maanden heeft Bruno Vermeersch zitten schrijven en enveloppes tot snijwonden aan toe dicht zitten likken. Maar niets. Helemaal niets. Geen enkele reactie. Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat hij zijn eerste brief stuurde, maar ieder antwoord bleef uit.
Lelijk. Gebruikten ze dat woord nu echt? IJverig trek ik nog wat spijkers uit de net geoogste balken. Vertragen zou de balk onbetaalbaar maken, al laat het gesprek met de opdrachtgevers me niet meer los. Nee, lelijk zeiden ze niet. Maar er was die stilte, en de gedachten die ik achter de ogen rondjes zag maken.
Voor het eerst in deze artikelenreeks ga ik op bezoek in een huis dat nog niet af is. De muren komen er, of niet. Extra opbergruimte, of niet. Het huis van Bruno Vermeersch is één groot experiment. Niks staat vast en alle gezinsleden beslissen mee. Vermeersch is een architect die zijn idealen voor het vak en zijn huis al onderhandelend zijn gezin binnen sluist.
Het tuinkantoor is de allerindividueelste tegenhanger van de kantoortuin. Tijdens de coronapandemie gingen mensen op zoek naar een werkplek thuis, maar vaak liever niet ín huis als het even kon. Die scheiding blijkt dun: terwijl de thuiswerkplekken zich als serene ruimtes afzonderen van de rest van het huis, zag fotograaf Frank Hanswijk er ook juist verlengingen van de woningen in.
Dit zijn de meest gelezen essays en longreads die in 2022 verschenen op de Architect! Naast lange artikelen voor wie zin heeft om in de vakantie veel te lezen, ook juist een paar korte beeldessays. Natuurlijk zijn ook de stukken waar veel te zien is in trek bij onze lezer! Een artikel dat veel losmaakte is dat van Merel Pit waarin ze zich afvraagt hoe leuk werken bij een architectenbureau is. Zowel startende als ervaren architecten herkennen zich in het verhaal dat de problemen van de werkcultuur beschrijft. Verder lazen onze lezers vaak de essays over hoogbouw en historie, twee van onze vier thema's dit jaar. Kennelijk leven die onderwerpen niet alleen binnen de redactie maar ook in de architectengemeenschap.
Architect Bruno Vermeersch ziet zichzelf als een enorme ploeteraar. Dit hield hij langere tijd vol, totdat in 2019 bij hem het licht uitging. Of juist aan, want sindsdien is Vermeersch bewust bezig met de indeling van zijn werkweek. In de podcastreeks 'Hoe werkt de architect?' legt hij aan Merel Pit en Thijs van Spaandonk het probleem van ploeteren uit en hoe dit anders kan.
