Thuiswerken. Het kortstondige keukentafelexperiment met verlengsnoeren rondom tafelpoten, stoelen als aflegplek en een laptop ipv de fruitschaal nam ook permanentere vorm aan. Waar men eerst nog onderdook op zolder of kinderkamer namen sommigen de vlucht vooruit. De tuin in, waar kleine werkhuizen als brokstuk van kantoorgebouwen neerdalen. Zo ook voor Anouk en Wicher: "Maak ons een zo duurzaam mogelijk werkhuis op het einde van de tuin dat ondanks de afstand toch contact met het huis behoudt."
Nog geen twee jaar geleden werd de verbouwing en renovatie van het rijksmonumentale Stationspostgebouw in Den Haag door KCAP en Kraaijvanger opgeleverd. Nu wordt een groot deel van het interieur alweer gesloopt. Op momenten als deze waarbij veel waardevolle materialen vrijkomen die normaliter bij het afval belanden, wordt architect Bruno Vermeersch gebeld.
Terugkijkend op de vijf best gelezen opinies van de Architect valt het op dat onze vakgemeenschap graag sterke opinies leest, van commotie houdt en van zich wil laten horen. Zo ondertekenden meer dan honderd vakgenoten de brandbrief om de sloop van SoZa in Den Haag tegen te gaan. Ook wekte de scherpe en persoonlijke opinie van hoofdredacteur Merel Pit over leiderschap in de architectuur de nodige reacties op.
Dagen, weken, maanden heeft Bruno Vermeersch zitten schrijven en enveloppes tot snijwonden aan toe dicht zitten likken. Maar niets. Helemaal niets. Geen enkele reactie. Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat hij zijn eerste brief stuurde, maar ieder antwoord bleef uit.
'Welke grondstoffen kun je oogsten uit een afgedankt gebouw? En hoe zorg je ervoor dat aannemers en constructeurs ermee durven rekenen en werken?' Met deze vragen trapte hoofdredacteur Merel Pit de tweede avond af die de Architect organiseerde in Pakhuis de Zwijger. De recent verschenen printuitgave 'Bouwen met wat er is - over hergebruik en afval als grondstof' werd hier tot leven gebracht.
Voor het eerst in deze artikelenreeks ga ik op bezoek in een huis dat nog niet af is. De muren komen er, of niet. Extra opbergruimte, of niet. Het huis van Bruno Vermeersch is één groot experiment. Niks staat vast en alle gezinsleden beslissen mee. Vermeersch is een architect die zijn idealen voor het vak en zijn huis al onderhandelend zijn gezin binnen sluist.
Het tuinkantoor is de allerindividueelste tegenhanger van de kantoortuin. Tijdens de coronapandemie gingen mensen op zoek naar een werkplek thuis, maar vaak liever niet ín huis als het even kon. Die scheiding blijkt dun: terwijl de thuiswerkplekken zich als serene ruimtes afzonderen van de rest van het huis, zag fotograaf Frank Hanswijk er ook juist verlengingen van de woningen in.
Dit zijn de meest gelezen essays en longreads die in 2022 verschenen op de Architect! Naast lange artikelen voor wie zin heeft om in de vakantie veel te lezen, ook juist een paar korte beeldessays. Natuurlijk zijn ook de stukken waar veel te zien is in trek bij onze lezer! Een artikel dat veel losmaakte is dat van Merel Pit waarin ze zich afvraagt hoe leuk werken bij een architectenbureau is. Zowel startende als ervaren architecten herkennen zich in het verhaal dat de problemen van de werkcultuur beschrijft. Verder lazen onze lezers vaak de essays over hoogbouw en historie, twee van onze vier thema's dit jaar. Kennelijk leven die onderwerpen niet alleen binnen de redactie maar ook in de architectengemeenschap.
