Maar deze week gaat alle aandacht naar mijn collega Astrid de Wilde die na 51 werkzame jaren met pensioen gaat. Meer dan 40 jaar hiervan bracht ze door op verschillende redacties, de laatste 20 jaar op die van de Architect. Daar voor werkte ze voor Detail in Architectuur, Architectuur en BOUWEN en het weekblad pt/aktueel, later Polytechnisch Weekblad.
In 2008 leerde ik haar bij de Architect kennen. Ik kwam net van de universiteit af en zij ontfermde zich als een surrogaatmoeder over me. Ze blies alle stoom weg die uit mijn oren kwam, als ik van de hoofdredactie had gehoord dat mijn vierde versie van een artikel nog niet goed genoeg was. En toen ik na mijn eerste zwangerschapsverlof weer aan het werk ging, stond er een lijstje met een fotootje van mijn pasgeboren zoon op mijn bureau.
Toen ik vier jaar geleden terugkwam – dit keer als haar leidinggevende – pakten we de draad gewoon weer op. Ze bleef me van goede adviezen voorzien, zowel op professioneel als persoonlijk vlak. Als ik me klemgezet voelde, wist zij precies te duiden hoe dat kwam. Ze kende mij inmiddels door en door, net als het moederschap, de uitgeverij en de architectengemeenschap.
Op de voorgrond treden deed ze liever niet, behalve als ze echt niet anders kon. Dan vertelde ze de hele gemeenteraad van Zoetermeer dat het een idioot plan is om een deel van de woningbouw van het Pleintjesplan aan de Westergo door architect Leo de Jonge te slopen. Of schreef ze een vurige opinie over de aanstelling van Pi de Bruin als architect van de verbouwing van het Binnenhof.
‘Je verwacht van je regering dat ze een lichtend voorbeeld is in de problematiek die op dat moment aan de orde is. Maar nee, in Nederland tappen ze uit een ander vaatje. […] Geen aanstormend talent, geen gevestigde naam van (desnoods) middelbare leeftijd en geen vrouw, nee, een gepensioneerde architect.’
Floortje Keijzer vergeleek de betonwereld met een mammoettanker op zee die langzaam maar gestaag een steeds duurzamere koers vaart. Astrid is ook zo’n mammoettanker, maar wel eentje die flexibiliteit tot een kunst heeft verheven. Een ogenschijnlijk onmogelijke combinatie, maar zij is het vleesgeworden bewijs dat het kan.
Meer dan tien reorganisaties heeft Astrid overleefd. Je kon niet om haar heen, ze bleef. Maar nu vertrekt ze, helemaal naar Spanje om daar welverdiend te genieten van de zon. Ik ga haar enorm missen.
Lees haar laatste blog!
Groet, Merel
