Door D. de Jong - Tot voor enige jaren waren het voornamelijk onafhankelijke publicisten en deskundigen, die fundamentele kritiek leverden op een groot deel van onze nieuwe woningen en wijken. De meeste ambtelijke instanties waren, althans voor zover uit hun publikaties viel op te maken, wel tevreden met de kwaliteit van hetgeen er in de woningbouwsektor tot stand kwam. Een duidelijk blijk van deze satisfaktie gaf de publiciteit rond de miljoenste na-oorlogse woning; de voldoening over het bereikte had daarin nog duidelijk de overhand. Sinds enige tijd is hierin verandering gekomen. Zo is de hoogste dienaar van het openbaar belang op dit gebied, de minister van volkshuisvesting en ruimtelijke ordening, ervan overtuigd, dat er meer dient te worden gedaan ter verbetering van het woonpeil. Waarschijnlijk houdt deze veranderde instelling (mede) verband met het wat ruimer worden van het woningaanbod, waardoor voor huishoudingen in de hogere en middelbare inkomensklassen buiten de grote steden de mogelijkheden bij de keuze van een woning groter zijn geworden, zodat zij niet zonder meer elke woning dankbaar accepteren, maar geneigd zijn de voor- en nadelen van diverse mogelijkheden tegen elkaar af te wegen. Onder deze omstandigheden is het begrijpelijk dat men gaat zoeken naar methoden om de kwaliteit van de nieuwbouw te verhogen.
