Het mag de droom zijn van menig architect om een eigen huis op een blank vel te schetsen, maar als een stad al vol staat, is het wellicht een nobelere kunst om verder te bouwen op het werk van eerdere generaties. Architecten Annemiek Bleumink en Hans Goverde deden dat. Ze kochten een woning uit 1956 die ze laag voor laag transformeerden tot een huis van nu.
Terwijl sommige architectenbureaus stoppen door de economische tegenwind, verhuizen andere met vertrouwen in de toekomst naar een nieuw kantoor dat ze bovendien zelf ontwerpen. Hoe kregen ze dat voor elkaar en hoe was het om tegelijk opdrachtgever, ontwerper en gebruiker te zijn? We vroegen het vier recent verhuisde bureaus.
Op de website van woongebouw Jonas in Amsterdam wordt veel beloofd, met veel hoofdletters: 'Jonas is het boegbeeld voor de nieuwe manier van wonen en werken: bewust duurzaam, met de service van een hotel. Een Huiskamer met een koffiebar, Logeerkamers voor gasten, een Dakstrand om op te zonnen, elektrische deelauto's en een inpandige filmkamer.' Vooral dat 'Dakstrand' klonk aantrekkelijk.
Een gemixte stad is een leefbare stad. Tegelijkertijd is de druk op de woningmarkt zo hoog dat het werken - vooral de maakindustrie - de stad wordt uitgeduwd. Hoe zorgen we ervoor dat de stad niet aan kracht verliest? Dat er ook plek is voor ander werk dan kenniswerk? En dat het kantoorgebouw toekomst heeft? In editie #3 van 2023 gaat de Architect aan de hand van projecten, essays en interviews op zoek naar antwoorden.
Voor abonneesEen gemixte stad is een leefbare stad. Tegelijkertijd is de druk op de woningmarkt zo hoog dat het werken - vooral de maakindustrie - de stad wordt uitgeduwd. Hoe zorgen we ervoor dat de stad niet aan kracht verliest? Dat er ook plek is voor ander werk dan kenniswerk? En dat het kantoorgebouw toekomst heeft? In editie #3 van 2023 gaat de Architect aan de hand van projecten, essays en interviews op zoek naar antwoorden.
Boven me hoor ik kinderen rennen en roepen, onder me zie ik busjes en vrachtwagens af- en aanrijden en naast me zie ik een jonge architect werken aan een 3D-model van een woontoren. Hier zijn een kinderdagverblijf, een restaurant, een hotel, ontwerpbureaus, winkels, werkplaatsen, opslag- en expositieruimtes ondergebracht in één gebouw. Dit klinkt als een nieuwe typologie waar steden om staan te springen, als ik onderzoeker Bernardina Borra mag geloven.
Hoe voorkom je dat creatieve beroepen het onderspit delven als werkruimte schaars is en de vierkantemeterprijzen hoog zijn? Afke Laarakker stak haar licht op in Londen, waar net als in Nederland geen vierkante meter onbenut blijft. Ze bezocht het International House, een tijdelijke plek met betaalbare werkruimte in de wijk Brixton. En het Design District, een hele wijk met alleen werkplekken voor creatieve ondernemers in een voormalig industriegebied.
Tot voor kort zat Bedaux de Brouwer architecten nog in de villa die oprichter Jos. Bedaux in 1937 in Goirle ontwierp. Nu de derde generatie Bedaux aan het roer staat barstte het bureau uit het woonhuis. De afgelegen locatie was bovendien nog afgestemd op de autorijdende opdrachtgevers uit de vorige eeuw. Verhuizen was lang een beladen onderwerp, tot er een passende locatie werd gevonden in het oude kantongerecht van Tilburg, op loopafstand van het station.
