Bart Lootsma - Na jaren van schijnbare windstilte werden van de Oostenrijkse architect Hans Hollein kort na elkaar maar liefst drie grote gebouwen opgeleverd: het multifunctionele Haas-Haus en een school in Wenen en in Frankfurt het Museum voor Moderne Kunst. In alle drie gevallen gaat het om gebouwen met een uitgebreid en ingewikkeld programma op een complexe locatie die eigenlijk te klein is. Hollein heeft die problematiek zichtbaar als uitdaging opgevat en hij heeft met een bijna onnavolgbare virtuositeit op alle niveaus de complexiteit tot kwaliteit willen verheffen. Bovendien heeft hij geprobeerd om alle thema's die hij in zijn oeuvre heeft uitgewerkt -het gebouw in het landschap en de verhouding tot de genius loei, de cultus, de architectuur als communicatiemedium- met elkaar in synthese te brengen. Holleins laatste gebouwen zijn ware lessen in architectuur, 'Gesamtkunstwerke' die tot in het kleinste detail zijn bedacht en doordacht. Dat ze daardoor vaak een bepaalde mate van ontspannenheid en vanzelfsprekendheid missen en vooral vaak de emotie ontbreekt die bij echt grote architectuur hoort is jammer, maar doet niets af aan de kwaliteit van deze gebouwen, die als altijd bij Hollein in de eerste plaats gebouwde manifesten zijn.
