Frank Gehry, de man die titanium leerde dansen en steden wereldwijd in één klap op de culturele kaart zette, is op 96-jarige leeftijd overleden. Zijn werk veroorzaakte pelgrimstochten, politieke stormen en ongekende stedelijke transformaties. Maar achter de glanzende façades schuilde altijd de vraag: was Gehry's architectuur een zegen voor de stad, of een schittering die soms verblindde?
Zeewier is een wondermateriaal. Het is biologisch afbreekbaar en bij de ontginning komen geen giftige afvalstromen vrij. De toepassing is eenvoudig op te schalen naar massaproductie, zonder hoger energieverbruik of CO2-uitstoot. Zeewier slaat juist overtollig CO2 op en de weinige reststromen die overblijven kunnen gebruikt worden als veevoer. Studio Klarenbeek & Dros past het toe als vulling voor trombe-muren en print er tegels van.
Gehry heeft het weer eens gedaan. In het Zuid-Franse toeristenstadje Arles dit keer. Daar bouwde hij voor de steenrijke Maja Hoffmann, erfgenaam van het farmaceutische Roche-imperium, het museum Luma Arles. Dat het museum een eigen onderzoeksafdeling heeft dat is gericht op de directe omgeving, maakt de invasieve architectuur in de publieke opinie een beetje goed.
Zomervakantie: de uitgelezen kans om wat architectuurbestemmingen te bezoeken. Ariadne Onclin en Michelle Gulickx hebben zich beide laten verleiden om het LUMA in Arles te bezoeken, een kunstencentrum ontworpen door Frank Gehry. Dat zo'n icoon werkt als toeristentrekker mag helder zijn. Maar is het wel allemaal goud wat er blinkt?
