In veel ontwerptrajecten is de vrouwelijke blik een blinde vlek. Bij de inrichting van de publieke ruimte wordt het vrouwelijk perspectief niet meegenomen en de vrouwelijke behoeften niet benoemd. Dit kan en moet anders. Door de inzet van beleid, onderzoek en toegepast ontwerp is het mogelijk om 'gender inclusive urban planning' onderdeel te laten zijn van de dagelijkse praktijk. Waarom blijft dit onderwerp in Nederland onderbelicht? En waarom passen we inclusief ontwerp niet grootschalig toe?
De zoektocht naar schoonheid is een dagelijkse strijd voor elke architect. De kwestie is omgeven door mysterie en geheimhouding: als middeleeuwse alchemisten houden architecten hun recepten verborgen. De waarheid is dat zij eigenlijk ook niet precies weten hoe je lood in goud kan veranderen.
In de architectuur gaat duurzaamheid vaak over 'minder': minder bouwen, minder verbruiken, minder afbreken. Maar wat willen we wél? Wat kunnen we 'meer' doen? Bart Decroos verkent in dit essay hoe esthetiek, verbeelding en 'meer-dan-menselijke' perspectieven een nieuwe ecologische rijkdom kunnen ontsluiten - voorbij spreadsheets en CO2-tabellen, op weg naar een architectuur die redt én raakt.
Het woord 'schoonheid' raakte ergens halverwege de twintigste eeuw in onbruik. Voorwerpen, kunstwerken of gebouwen 'mooi' noemen, was ooit vanzelfsprekend, maar is gaandeweg nietszeggend en subjectief geworden. Het eens worden over schoonheid, zelfs binnen een kleine groep mensen, is onmogelijk geworden. De gevolgen voor de architectuur zijn verstrekkend.
Architecten zouden er goed aan doen hun stem te laten horen over de toepassingen van AI. Hoe? Door samen te werken. De traditionele ieder-voor-zich-aanpak staat niet in proportie tot de urgentie als gevolg van de impact omvang en kracht van AI. Het is zaak dat de beroepsgroep niet in dezelfde valkuil stapt als bij de opkomst van Autocad en REVIT/BIM zo'n tien jaar geleden, waarbij zij weinig invloed heeft uitgeoefend op de ontwikkeling ervan. Het vraagt om een branchebrede en overstijgende samenwerking om regie te nemen in de ontwikkeling van AI.
Er zijn al AI-modellen, gevoed met gemeten data uit een bestaande situatie, die verkavelingen en massastudies genereren en allemaal uit kunnen. Als je even verder doordenkt, kom je uit bij het doembeeld van de architect als plaatjes- en praatjesmaker die pas wordt ingeschakeld in de vergunningsfase, om het voorkeursmodel te voorzien van een aansprekend verhaal om de stakeholders te overtuigen. Hoe realistisch is dit?
Kunstmatige intelligentie is niet meer weg te denken uit onze samenleving. De toepassingen breiden zich razendsnel uit, en het maatschappelijk debat over de impact ervan woedt volop. Ook de architectuur blijft niet buiten schot. Bureaus als Groosman en Tygron Platform maken er al volop gebruik van. 'Architecten zouden zich moeten afvragen welke tijdrovende taken AI kan overnemen.'
'Het is gewoon TE VEEL!' Deze reactie kregen we onlangs van een architect over onze nieuwsbrieven. Bijna dagelijks ontvangen onze abonnees er eentje. Ik vond het ook veel toen ik vier jaar geleden als hoofdredacteur bij de Architect begon.
