Het woord 'schoonheid' raakte ergens halverwege de twintigste eeuw in onbruik. Voorwerpen, kunstwerken of gebouwen 'mooi' noemen, was ooit vanzelfsprekend, maar is gaandeweg nietszeggend en subjectief geworden. Het eens worden over schoonheid, zelfs binnen een kleine groep mensen, is onmogelijk geworden. De gevolgen voor de architectuur zijn verstrekkend.
Het huidige woningtekort gaat niet over de hoeveelheid nieuwbouwwoningen, maar over de aanpasbaarheid van de gebouwde omgeving. De telkens wisselende regels ontwrichten standaardisatie, continuïteit en adaptiviteit. De bouw moet zich opnieuw uitvinden. Wat daarvoor nodig is? Een radicale verandering, zo stelt Thijs Asselbergs in dit essay.
Architecten zouden er goed aan doen hun stem te laten horen over de toepassingen van AI. Hoe? Door samen te werken. De traditionele ieder-voor-zich-aanpak staat niet in proportie tot de urgentie als gevolg van de impact omvang en kracht van AI. Het is zaak dat de beroepsgroep niet in dezelfde valkuil stapt als bij de opkomst van Autocad en REVIT/BIM zo'n tien jaar geleden, waarbij zij weinig invloed heeft uitgeoefend op de ontwikkeling ervan. Het vraagt om een branchebrede en overstijgende samenwerking om regie te nemen in de ontwikkeling van AI.
Er zijn al AI-modellen, gevoed met gemeten data uit een bestaande situatie, die verkavelingen en massastudies genereren en allemaal uit kunnen. Als je even verder doordenkt, kom je uit bij het doembeeld van de architect als plaatjes- en praatjesmaker die pas wordt ingeschakeld in de vergunningsfase, om het voorkeursmodel te voorzien van een aansprekend verhaal om de stakeholders te overtuigen. Hoe realistisch is dit?
'Het is gewoon TE VEEL!' Deze reactie kregen we onlangs van een architect over onze nieuwsbrieven. Bijna dagelijks ontvangen onze abonnees er eentje. Ik vond het ook veel toen ik vier jaar geleden als hoofdredacteur bij de Architect begon.
De vijf best gelezen longreads van de Architect staan dit jaar bol van zaken die van belang zijn om een architectenbureau in deze tijd draaiende te houden. Zo waren veel architecten benieuwd naar strategieën om het hoofd boven water te houden nu de werkvoorraad slinkt. Ook de kritische blik van Hans Teerds op de huidige tendercultuur werd veel gelezen. Even wegdromen konden we bij het beeldessay van Buitenplaats Koningsweg.
Het Rijksvastgoedbedrijf is een unieke opdrachtgever in Nederland: groot en politiek. Met klinkende duurzaamheidsdoelen probeert de organisatie aan haar grote maatschappelijke verantwoordelijkheid te voldoen. Maar welke plek heeft architectuur hierin? De focus op het proces in plaats van het eindresultaat vraagt in ieder geval om een andere rol van architecten.
Als business developer bij Benthem Crouwel Architects toetst Hans Teerds zijn reflecties over architectuur en de rol van de architect aan de praktijk. Zo dompelde hij zich onder in tenderprocedures, kerncompetenties en selectiecriteria. Echt opwekkend was dat niet. Brengt de tentoonstelling 'Form Follows Finance' in Arcam, over tenderen in Amsterdam, hem op andere gedachten?
