In veel ontwerptrajecten is de vrouwelijke blik een blinde vlek. Bij de inrichting van de publieke ruimte wordt het vrouwelijk perspectief niet meegenomen en de vrouwelijke behoeften niet benoemd. Dit kan en moet anders. Door de inzet van beleid, onderzoek en toegepast ontwerp is het mogelijk om 'gender inclusive urban planning' onderdeel te laten zijn van de dagelijkse praktijk. Waarom blijft dit onderwerp in Nederland onderbelicht? En waarom passen we inclusief ontwerp niet grootschalig toe?
Voor ontwerpen die diversiteit omarmen, zijn diversere bureaus nodig. De bouwwereld is nu nog een overwegend mannelijk bolwerk. Hoogtijd om daar verandering in te brengen door vrouwelijke ontwerpers een plek te geven. Ook in de architectuurgeschiedenis, want daarin zijn ze ook te veel genegeerd.
In Nederland is het een droomplaatje: een zonovergoten woonboot - circulair en energieneutraal als het even kan - vanwaar je zo een duik in het water neemt. Maar op veel andere plekken in de wereld is wonen op water geen luxe, maar een noodzaak. Wat kunnen we in Nederland leren van de vaak low-tech oplossingen aan de andere kant van de wereld? En andersom?
De 'Delftse stoep' een bufferzone tussen huis en stad, is in de afgelopen decennia deels verloren geraakt in de Nederlandse woningbouw. Zonde, want door het oprekken van deze grens tussen privé en publiek, ontstaat er ruimte voor gastvrijheid en toe-eigening. Hoe ziet een aandachtig ontworpen en gastvrije entree eruit?
Ze kunnen niet zonder elkaar: de opdrachtgever en de ontwerper. Zonder opdrachtgever geen opgave, zonder ontwerper geen oplossing. Tegelijkertijd is een goede uitvraag de basis om te komen tot een goede oplossing. Uiteindelijk is ieder ontwerpproces een symbiose tussen de verschillende partijen. De rol van de architect kan daarbij nogal eens verschillen.
Stel, je wilt je eigen ontwerpstudio op te richten. Je bent afgestudeerd, of hebt al een tijdje werkervaring op gedaan, en je wilt voor jezelf beginnen. Hoe doe je dat? Gelukkig zijn er genoeg bureaus je voorgegaan. Zoals ZOETMULDER, FELT architectuur en design, en Donna van Milligen Bielke + Ard de Vries Architecten. Hoe zijn deze bureaus begonnen? Welke opdrachten pakken ze aan? En welke niet? Maar nog belangrijker: hoe overleven ze tussen de grote vissen?
Het klinkt als de ideale woondroom: samen met een groep gelijkgestemden een wijkje oprichten en daarbij zelf de regie hebben. Toch blijken dit soort projecten vaker te stranden dan dat ze succesvol gerealiseerd worden. Wat zijn de obstakels richting het bouwen van collectieve huisvesting? En wat leren de succesverhalen ons? De redactie concludeert: collectief wonen kunnen we, maar het vergt een nieuwe rol van de architect.
'Gebouwen moeten bloedmooi zijn, minder meetbaar.' Liesbeth van der Pol, architect en eigenaar van Dok architecten, houdt een vurig pleidooi voor karaktervolle architectuur die verder gaat dan het programma van eisen. Architectuur met zeggingskracht.
