'Een oplossing voor één van de meest urgente problemen van dezen tijd: het woningvraagstuk in de groote steden.' Zo betitelt dagblad 'Het Vaderland' in 1930 de visie van architect Jan Duiker en architect-ingenieur Jan Gerko Wiebenga op hoogbouw. Hoewel het nog decennia zou duren voordat Nederland grootschalig de lucht zou in bouwen, zag het duo er al vroeg de voordelen van in. Het idee dat iedereen een tuintje nodig heeft om gelukkig te zijn, vonden ze 'volkomen burgerlijk'.
Donderdag 18 september, op de dag dat Broekbakema zijn 100-jarig jubileum viert, is het volledige archief van het bureau geschonken aan het Nieuwe Instituut. Het gaat om de periode 1924-1984.
Het woord 'schoonheid' raakte ergens halverwege de twintigste eeuw in onbruik. Voorwerpen, kunstwerken of gebouwen 'mooi' noemen, was ooit vanzelfsprekend, maar is gaandeweg nietszeggend en subjectief geworden. Het eens worden over schoonheid, zelfs binnen een kleine groep mensen, is onmogelijk geworden. De gevolgen voor de architectuur zijn verstrekkend.
Aan ambitie heeft het ze niet ontbroken, de tien vrouwelijke architecten en stedenbouwkundigen van het Modernisme in de tentoonstelling 'Big Plans'. Nieuwe stadswijken, zelfs hele nieuwe hoofdsteden, innovatieve computerprogramma's, publicaties en docentschappen en wetgeving - je kunt het zo groots niet bedenken of deze vrouwen hebben er de hand in gehad. Toch kennen we ze niet. Omdat het vrouwen zijn? Het Van Eesteren Museum zet ze op een podium - beter laat dan nooit.
Bureau Europa presenteert Machine à Amuser, een intieme tentoonstelling over de relatie tussen opdrachtgever en ontwerper: Le Corbusier en zijn beroemde penthouse voor de miljonair bachelor Charles de Beistegui.
De Hollandse Waterlinies zijn omvangrijk en slingeren over een afstand van 200 kilometer van Amsterdam, via Utrecht naar de Biesbosch. Omvangrijk is ook het boek dat over de Waterlinies is verschenen naar aanleiding van de Unesco Werelderfgoedstatus in 2021. Met honderden foto's, tientallen kaarten en reflecties van onder anderen Eric Luiten en Bernard Colenbrander.
In 1931 vond de oplevering plaats van twee wereldberoemde gebouwen: de door Le Corbusier ontworpen Villa Savoye in Poissy en het penthouse van Carlos de Beistegui in Parijs. Op het eerste gezicht hebben beide gebouwen weinig gemeen. In zijn boek 'Machine à Amuser' toont Wim van den Bergh overtuigend het tegenovergestelde. Door samenhang van architectuur, opgavedefinitie, wordingsgeschiedenis en gebruik serieus te nemen, verheldert hij de rol en het karakter van het ontwerpvak.
De Open Call 'Staying with Modernity? (Dis)Entangling Coloniality and Architecture' van het Nieuwe Instituut en het Jaap Bakema Study Centre (JBSC) wil de verstrengeling van moderniteit, kolonialiteit en architectuur analyseren, tegen de achtergrond van de opbouw van verzorgingsstaten, open samenlevingen, en mondiale productiesystemen. Voorstellen van zowel academici als praktijkbeoefenaars zijn tot 26 juni welkom.
