Marjolein van Eig is architect en eigenaar van BureauVanEig. Haar ontwerpen kenmerken zich door het hergebruik en de interpretatie van archetypes. Zij plaatst haar gebouwen op een zorgvuldige, vanzelfsprekende en verrassende manier in de tijd.
Marjolein schrijft ook over architectuur, onder meer voor ArchiNed, de Architect en HP/DeTijd.
<I>Door Marjolein van Eig - </I>Eerder schreef ik over ontroerend fragiel stalen hekwerken met te dunne spijltjes, zo recht uit het brute beton. Die, als ze een klein beetje krom staan, mogelijk nog meer ontroeren, lijdend onder de last die ze moeten dragen. Je ziet ze nog wel eens in Zwitserland en in de Nederlandse architectuur van de jaren vijftig. Maar helaas, zo maken we ze niet meer.
<I>Door Marjolein van Eig - </I>De Oostenrijkse architect Adolf Loos schrijft in het essay 'Ornament en misdaad' (uit 1908): "Wanneer een mens geboren wordt, komen zijn zintuiglijke indrukken overeen met die van een pasgeboren hond. Gedurende zijn kindertijd doorloopt hij dezelfde veranderingen als de mensheid in haar geschiedenis. Op zijn tweede ziet hij de wereld als een Papoea, op zijn vierde als een Germaan, op zijn zesde als Socrates en op zijn achtste als Voltaire." *
<I>Door Marjolein van Eig - </I>Het is een vraag in het genre Rolling Stones of Beatles? Michael Jackson of Prince? Reve of Hermans? Of Mulisch? Koolhaas of Kollhoff? Amsterdam of Rotterdam? Soms is het gewoon tijd om kleur te bekennen, hoe banaal ook. Voor de leuk. Wat vind jij eigenlijk?
<I>Door Marjolein van Eig - </I>Er zijn veel zaken waarvan het kwartje past valt, als ik mezelf al te oud vind voor het inzicht dat ermee gepaard gaat. Opluchting volgt, eindelijk begrijp ik het. Ik hoef, op mijn leeftijd, niet meer te doen alsof.
<I>Door Marjolein van Eig - </I>Geen enkele opvoeding is perfect en ook de onze vertoont flinke gaten. Je moet later als je groot bent, toch ergens over kunnen mopperen. Eén van de gebreken waar we onze kinderen mee opzadelen, is mijn totale desinteresse voor auto's. De appel valt niet ver van de boom, want mijn ouders hadden er ook niets mee. Wij reden in een knaloranje Lada (de enige auto die kinderen kunnen tekenen) en mijn vader met zijn grote baard zat achter het stuur.
Door Marjolein van Eig - Concrete, concreto, calcestruzzo, beton, béton, beton. Mooi woord. Ook in het Engels, Spaans, Italiaans, Nederlands, Frans en Duits. Vooral in het Engels, lekker concreet.
<i>Door Marjolein van Eig - </i>Op 7 oktober j.l. is in het Deutsches Architekturmuseum (dam) te Frankfurt am Main de door het VAI samengestelde tentoonstelling 'Maatwerk' geopend, over Nederlandse en Vlaamse architectuur van de afgelopen dertig jaar. Tegelijkertijd werd in een zogenoemde Wunderkammer, samengesteld door Veldwerk Architecten, het werk van een nieuwe generatie architecten getoond. De enorme hoeveelheid maquettes die de nieuwe generatie heeft geproduceerd, wordt gepresenteerd als de prélude van 'Maatwerk'. Tentoonstelling en Wunderkammer zijn nog t/m februari 2017 te bezoeken. Het is zeker de moeite waard om een kijkje te gaan nemen.
Bij het betreden van ons nieuwe huis wisten we één ding zeker: de deur- klinken vervangen we zodra het kan. Iedere deur had een andere klink dan wel knop. Van antiek geel metalig met krullen, tot zwart gothic-achtig met een inke sluitplaat en houten lundia knop in lilapaars geschilderd. Dat klinkt (let op de woordspeling) wellicht leuk gevarieerd, maar dat was het niet. Elke klink an sich was wanstaltig en samen vormden ze geen bijzonder uniek of spannend, exotisch ensemble. Het was het toppunt van slechte smaak. En na tien jaar zijn ze dat nog steeds. Het is er namelijk niet van gekomen.
'England wants to be a park', schreef mijn broer eens op een postkaart uit Engeland. Hij was er op vakantie en citeerde uit Bill Brysons boek The Road to Little Dribbling. More Notes From a Small Island. Bryson trok met een tussenpose van twintig jaar tweemaal recht door Engeland en schreef er vervolgens twee boeken over. Toen mijn broer terug was, gingen we er zelf heen.
"Strips?" "Bedoel je die tekeningetjes?" "Suske en Wiske? Donald Duck? Fokke en Sukke?" "Nee, ik bedoel steenstrips." "Wat?" "Steenstrips." "Oh, die gezaagde plakjes stenen die je op een achterconstructie bevestigt. Die in Rotterdam verboden zijn, omdat ze een keer bij een heel groot project allemaal van de gevel vielen. Dat Dakpark, waar dagelijks heel veel auto's langsrijden en waarvan de bestuurders dan meewarig naar die gemankeerde gevel moeten turen." "Nee, ik bedoel minerale steenstrips!" "Wat?" "Plakjes stucwerk van vier millimeter dik in de vorm van een steen op een harde isolatie geplakt." "Wat?" "Dat meen je niet." "Gatver."
