Hanna Veltman
Redacteur
Hanna Veltman (1998) werkt als junior redacteur bij de Architect. Ze studeerde architectuur- en kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Eerder liep ze stage op de redactie van de Architect.

Redacteur
Hanna Veltman (1998) werkt als junior redacteur bij de Architect. Ze studeerde architectuur- en kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Eerder liep ze stage op de redactie van de Architect.
LEVS architecten ontwikkelde de Carbon Cost Tracker, een ontwerptool die berekent hoeveel CO2 een gebouw uitstoot of juist opslaat en wat de daaraan verbonden kosten zijn. Architect en medeoprichter van Levs architecten Jurriaan van Stigt vertelt erover tijdens zijn ARC Talk. 'We koppelen berekeningen aan ontwerpen en andere kwaliteiten om te bedenken hoe en waar we moeten bouwen in de toekomst.'
Honderd jaar geleden deed Pieter Scharroo (1883-1963) als voorzitter van de Atletiekunie en waarnemend voorzitter van het Nederlands Olympisch Comité er alles aan om sport - en de daarvoor nodige bouwwerken - te realiseren in Nederland. Beweging werd destijds als iets bijzonder belangrijks gezien. Want met de Eerste Wereldoorlog vers in het geheugen was fysieke kracht onmisbaar voor de moderne mens.
'Mijn afstudeerwerk is ontstaan uit frustratie over de hedendaagse architectuurpraktijk waarin onderzoek vaak vluchtig is en vooral efficiënt moet zijn.' Steven van Raan onderzocht daarom of het ook anders kan. Zijn afstudeerproject aan de Amsterdamse Academie van Bouwkunst 'Tentoonstelling voor verbeelding - een capriccio van een onvoltooid verleden' bestaat uit honderden tekeningen, maquettes, collages, renders en verhalen.
Carel Weeber maakte ruzie met Aldo van Eyck en Herman Hertzberger en is ooit door zijn eigen collega's uitgeroepen tot slechtste architect van Nederland. Architectuurhistoricus Wouter Vanstiphout is gefascineerd door deze eigenzinnige architect en zijn oeuvre. Hij schreef 'Autonoom: 100% Carel Weeber', dat afgelopen vrijdag uitkwam.
Gronings architectenbureau Onix NL bouwde in het hart van het aardbevingsgebied een piepklein dorp van vier wisselwoningen en een schuur. Het biobased ontwerp verwijst naar lokale boerderijen, en hoeft - wat architect Haiko Meijer betreft - niet tijdelijk te zijn. 'Wie weet blijven ze staan, dan moeten ze daar kwalitatief goed genoeg voor zijn.' De eerste bewoners kunnen ieder moment hun intrek nemen.
De iconische windroos is uit de grond getild en tot zitbank verheven, er is een rechthoeken vijvertje gegraven en het hele gebied wordt nu gedeeld door fietsers en voetgangers. Maar de 33 bomen die sinds eind vorig jaar op de Grote Markt in Groningen staan, springen het meest in het oog. Hiermee is de herinrichting van het middeleeuwse plein in hartje Groningen af.
Onlangs verscheen Violette Schönbergers bundeling van columns 'Paradijs van imperfectie. Over macht en onmacht in architectuur'. Hans Teerds recenseerde het boek waarmee Schönberger pleit voor architectuurkritiek die toegankelijk is voor iedereen. Zij vindt dat het perspectief op wat kwalitatieve architectuur is ontbreekt. En dat terwijl er zoveel ruimtelijke uitdagingen zijn: wooncrisis, verdichting, energietransitie en meer.
Vorige week maandag presenteerde Bedaux de Brouwer Architecten zijn ontwerp voor de renovatie van de Stadsschouwburg Velsen aan omwonenden, onder de naam Rex Cultuur Dok. Het bureau wil de bestaande schouwburg zijn allure teruggeven. 'We brengen het bestaande gebouw terug naar de tijdslaag van de jaren vijftig en proberen daar de nieuwbouw zorgvuldig op aan te laten sluiten', zegt architect Sjim van Beijsterveldt.
Wat is je verdienmodel als circulair architect? Door demontabel te bouwen en door betrokken te blijven gedurende het hele project - tot en met na de sloop. Tenminste dit stelt architect Bruno Vermeersch tijdens zijn ARC Talk. Hij ziet zichzelf meer als bouwer dan als architect. 'De muis heb ik grotendeels ingeruild voor de invalzaag. De pen heb ik ingeruild voor schroeven in m'n mond en mijn kantoor is altijd anders.'
'Dit soort steden behoort tot de eerste in Europa die de industriële opkomst en ondergang hebben ervaren, en de eerste die de traumatische gevolgen daarvan onder ogen zijn gekomen.' Dat zegt de jonge Italiaanse architect Jacopo Zani over hoe de verloren mijnbouw een spoor van ravage heeft aangericht in Belgisch Limburg. Met een reeks digitale collages wekt hij een vervallen buurthuis weer tot leven. Het is hier niet direct de architectuur die opvalt, maar het groen, de gebruikers en de dieren. Het project leverde Zani afgelopen jaar de Archiprix op.