Het ontwerp definieert de ruimte tussen de parkeergarage en het hoofdgebouw, maar wil meer dan alleen de twee massa’s verbinden: het biedt bescherming voor de mens in de huidige wat weerbarstige en grootschalige context. De menselijke maat, betekenis van materiaal en het creëren van een passende intimiteit staan hierbij voorop.
‘Singin in the rain’
Het ontwerp van de droogloop staat stevig door haar vorm, eenheid in materiaal en constructie. De spannende overstekken geven daarbij uitdrukking aan trots en vertrouwen. Het dakvlak staat met ferme kolommen op de grond. Zij spelen een subtiel spel met elkaar en de omgeving. De kolommen van de luifel bij de hoofdentree hebben de ritmiek van de constructie van het hoofdgebouw. Bij de parkeergarage zijn ze een voortzetting van de maatvoering van de parkeergarage. De kolommen zijn zo geplaatst dat zij zowel de passant begeleiden als ruimte maken waar men elkaar goed beschermd kan ontmoeten.
Beschutting is er voor alle passanten. Patiënten, bezoekers, medewerkers, enzovoort. Een patient kan zich hier een moment ontspannen voor een belangrijke afspraak met de arts. De nieuwe vader kan het uitschreeuwen na de geboorte van zijn kind, de chirurg kan na een lange operatie even uitblazen in de buitenlucht. De luifel verbindt niet alleen de parkeergarage met de entree van het ziekenhuis, maar voegt ook ruimte toe voor deze gebeurtenissen.
Naast bescherming willen wij ook een positieve uitstraling meegeven. Vrolijke gekleurde ‘druppels’ in het dakvlak laten door de dag heen steeds verschillend licht toe. In het dakvlak dragen zij bij aan de uitdrukking van het dag- en nachtritme van het ziekenhuis. In de avond en nacht worden zij aangelicht en vormen zij een esthetisch gebaar. Een enkele druppel is door het dakvlak gevallen en beland op het maaiveld.
Het dakvlak verdient ons inziens extra aandacht omdat vanuit de omliggende hoge gebouwen, ziekenhuis en parkeergarage, deze voor patiënten, bezoekers en medewerkers goed zichtbaar is. Er wordt een mossedumdak toegepast waarbij in alle jaargetijden steeds andere kleuren en nuances ontstaan waardoor de wisseling van seizoenen afleesbaar is. Een begroeid dak draagt ‘gezondmakende’ eigenschappen.
Het beeld van een opgetild maaiveld willen we middels de taal van het object op de voorgrond zetten zonder dat het karikaturaal wordt. De keuze van de bekleding van het plafond (de grondlaag) is een houten ‘planken-plafond’. De delen zullen daarbij in verschillende breedte en hoogte worden toegepast om een subtiele nuance (natuurlijk beeld) in het vlak te bewerkstelligen. De naden tussen de planken zijn daarbij open, maar worden door middel van een zwart doek aan de binnenzijde afgedicht. Deze afwerking is vrij eenvoudig en ingetogen.
Om het beeld echter van ‘ ééndimensionaal vlakke plaat op palen’ te kunnen doorbreken laten we het plafond vanaf de uiteinden naar het midden toe langzaam ‘uitbuiken’, waarbij de dakrand de glooiing van het plafond volgt. Dit in de lijn van de twee looprichtingen (parkeergarage / LUMC). De droogloop blijft daarmee als object helder, maar geeft zo tevens vorm/betekenis aan belangrijke waarden op andere belevingniveaus. Bijvoorbeeld: een versterking van het organisch karakter van het ontwerp, een meer zichtbare ontmoeting van twee looprichtingen (Ying Yang motief) in het middendeel, het etaleren van het groene dak t.p.v. aanloop... enz. De gekleurde ‘druppels’ blijven hierbij gehandhaafd als speelse accenten in het vlak.
