Kantoor- en bioscoopinterieurs komen aan de orde in deze Architect interieur. Kantoorinterieurs zijn steeds vaker open en flexibel ingedeeld. In de hedendaagse kantoren maakt het cellenkantoor noodgedwongen plaats voor het open kantoorlandschap. De verdichting van het aantal mensen per vloeroppervlak, die hiervan het gevolg is, leidt tot hogere eisen in termen van comfort en installaties.
Het interieurnummer van de Architect van november is traditioneel gewijd aan de uitreiking van de Lensvelt de Architect Interieurprijs. De inzendingen voor de prijs laten zien dat design tegenwoordig tot de 'mainstream' behoort.
Het thema is de recente architectuur in Porto. De Portugese architectuur kent een sterke traditie waarvan de School van Porto een goede uitdrukking is. Onder invloed van nieuwe stedelijke werkelijkheden en de globalisering van de alledaagse cultuur ondergaat deze traditie veranderingen, die haar niet ondermijnen maar springlevend houden.
de beoordeling van interieurs vaak plaats vindt op basis van visuele criteria. Dit is een voordeel voor de verleidelijke interieurs die de zinnen van de beschouwers op effectieve wijze weten te prikkelen en te bespelen. Voor de subtiliteiten van de menselijke interactie is dan nog maar weinig aandacht.
Recent is in ’s-Hertogenbosch de discussie over het bouwen in de historische binnenstad opnieuw opgelaaid. Volgens plaatselijke partijen verwachten burgers in de ‘Altstadt’ iets anders tegen te komen dan in de ‘Neustadt’ en is nieuwbouw alleen toegestaan in harmonie met het bestaande.
Traditionalisme mag zich verheugen in een groeiende belangstelling. In de decemberuitgave van de Architect wordt de vraag gesteld of het architectonisch interessant is en of het meer is dan een marketing tool of de zoveelste vertakking van de beeldcultuur.
In ons land bestaat een schreeuwend tekort aan goede schoolgebouwen voor het primaire en secundaire onderwijs. Echter in deze leefwerelden brengen leerlingen, leraren en scholen een belangrijk deel van hun leven door. Een goed leefklimaat kan de leerprestaties dan ook in positieve zin beïnvloeden.
Ineens had ik een zee-egel in handen. Het was een tamelijk vers exemplaar, met de stekels er nog aan, en met een soort ventieltje van kraakbeen bij het gat midden onder. Dat ventieltje was me nooit opgevallen aan een zee-egel. Dat ik het nu wel waarnam, kwam doordat ik geblinddoekt was.
"Voor mooie architectuur moet je pijn lijden", zei iemand me ooit toen ik mijn beklag deed over de 2500 heipalen die nog geen 50 meter van mijn huis de grond in werden gestampt. Met mooie architectuur refereerde hij aan de Markthal, ontworpen door MVRDV. Maar als het gebouw straks af is, is alle pijn dan geleden? Of begint het voor mij dan eigenlijk pas?
Ineens stond ik middenin Spangen in een binnentuin met een paar jonge fruitbomen, een zandbak en een verdwaalde step. Deze verborgen tuin in wording maakt onderdeel uit van het project 'De Nieuwe Buren' van Woonstad Rotterdam. Afgekeken van het naastgelegen Wallisblok, waar het initiatief voor een groot deel bij de bewoners zelf lag, heeft de stadscorporatie een vergelijkbaar, kleinschaliger project opgetuigd. <object width="610" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/PeXR_V6hTKQ?version=3&hl=nl_NL"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/PeXR_V6hTKQ?version=3&hl=nl_NL" type="application/x-shockwave-flash" width="610" height="340" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>
Alle geruchten zijn waar: de Duitse regelgeving is werkelijk Kafkaesk. De formulier zucht bij elk mogelijk einstantie, waar je document 371 op donderdagmiddag moet laten stempelen door iemand van afdeling 11A, om vervolgens in drievoud een kopie hiervan bij het secretariaat af te geven, zodat je met de code die je daar krijgt naar een telefoonnummer in Bielefeld kan bellen voor verdere instructies, is minzaam bekend, in binnen- en buitenland.
De beroemde Britse architect Norman Foster werkte twaalf jaar samen met de Amerikaanse architect Richard Buckminster Fuller. Hij stelde met Luis Fernández-Galiano een boeiende tentoonstelling over Fullers werk samen die nu in het Duitse Marta Herford museum is te zien. Met zijn zoektocht naar maximale resultaten met minimaal inzet van energie en materialen liep Bucky (voor vrienden) vooruit op de 21ste eeuw.
Ik had me voorgenomen geen enkele blog-bijdrage te schrijven over het Berliner Stadtschloß. Niet omdat ik het onderwerp de discussie niet waard vind. Integendeel: als ik over het hele proces nadenk, wind ik me automatisch op.
De laatste creatie van ontwerper Rem D. Koolhaas is de Abstract. Volgens NRC journalist Nathalie Wouters is in deze plateauschoen met twee houten blokken als hak Koolhaas' achtergrond in de architectuur duidelijk terug te zien. Dit seizoen liggen voor het eerst ook mannenschoenen in de winkel. Koolhaas verwacht dit jaar 230.000 schoenen te verkopen, tegen 130.000 in 2009.
Onlangs is in Madrid het grootste binnenstedelijke park ter wereld voltooid. Het 150 hectare grote gebied - ontworpen door West 8 Urban Design & Landscape Architecture uit Rotterdam - ligt aan de westrand van het stadscentrum, op de oevers van de rivier de Manzanares.
Stort de huidige economische crisis de steden de afgrond in of komen ze er sterker uit. Over deze vraag is in de Verenigde Staten een uiterst levendig debat uitgebroken tussen Richard Florida en David Harvey. Afgelopen week bezocht ik New York en maakte ik hiervan het nodige mee.
Mei architects and planners heeft de architectenselectie voor het Waterfront Rivium van Rivium District in Capelle aan den IJssel gewonnen. Het bedrijventerrein aan de Maas, bestaat op dit moment voornamelijk uit gedeeltelijk leegstaande kantoorpanden en wordt de komende jaren getransformeerd tot nieuwe werk-woonwijk met mix aan voorzieningen, zoals horeca en detailhandel.
Toeval of niet, maar op het moment dat ik druk bezig was met deze blog over duurzaam en ecologisch herbestemmen, kwam de blog van Harm Tilman voorbij, 'Architectuur en renovatie'. Hij formuleert de afsluitende vraag: welke ideeën en handvatten ons ter beschikking staan in het herbestemmen van bestaande gebouwen? Daar wil ik wel op inhaken!
De afgelopen jaren bereikten ons via verschillende media berichten over rampen in de wereld. Tsunami's, orkanen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen; we kennen ze allemaal. Natuurlijk hebben we ook allemaal gedoneerd aan allerlei sympathieke collectes en acties.
Twee weken geleden kreeg ik een mail van Willem Bruijn: "Ik ben binnenkort in Nederland en ik kan je dan spreken." Na wat heen en weer geschuif in onze agenda's sprak ik hem op een regenachtige avond in Voorburg. Willem Bruijn werkt sinds 2002 bij Baumschlager Eberle en werkt daar aan de projecten buiten Oostenrijk. Daarvoor werkte hij bij Willem-Jan Neutelings.
