Door Harm Tilman - Aan de rand van Zaltbommel is een voormalig Tolhuis door Bekkering Adams Architecten verbouwd tot een woonhuis annex werkplek. Om de veranderende opvattingen over het wonen mogelijk te maken, ontwierp de architect een meanderende structuur waarin de ruimten zich moeiteloos aan het wisselende gebruik kunnen aanpassen. Uit- en doorzichten verbinden het geheel met de omgeving in ontwikkeling.
Door Janny Rodermond - Met zijn concept voor Borneo-Sporenburg wilde Adriaan Geuze aantonen dat er aantrekkelijke alternatieven zijn voor het suburbane wonen. De veelsoortige collectie grondgebonden woningen, bijeengehouden in een strakke regie, biedt een reservoir aan nieuwe woningtypen in het voormalige havengebied. Daarbinnen charmeert het ontwerp van Mateo met zijn meerlagige landschap dat een informele leefstijl genereert.
Door Bart Lootsma - Eerder al stond de Architect uitvoerig stil bij het ontwerp van Kees Christiaanse voor de Dedemsvaartweg in Den Haag. In dit nummer gaat Bart Lootsma in op het recente werk van Christiaanse, en met name op diens werkwijze. In overeenstemming met de veranderingen in de architectuurpraktijk, waarin de positie van de architect als bouw meester en creatief meesterbrein onder invloed van de onderhandelingssamenleving steeds meer onder druk is kom en te staan, ziet Christiaanse voor de architect en de stedebouwer in de eerste plaats een rol weggelegd als organisator. Wat heeft dat concreet voor gevolgen voor de praktijk van de architect en vooral ook: wat heeft dat voor gevolgen voor architectuur en stedebouw? Een tussentijdse evaluatie van een werkwijze.
Door Bart Lootsma - Eerder al stond de Architect uitvoerig stil bij het ontwerp van Kees Christiaanse voor de Dedemsvaartweg in Den Haag. In dit nummer gaat Bart Lootsma in op het recente werk van Christiaanse, en met name op diens werkwijze. In overeenstemming met de veranderingen in de architectuurpraktijk, waarin de positie van de architect als bouw meester en creatief meesterbrein onder invloed van de onderhandelingssamenleving steeds meer onder druk is kom en te staan, ziet Christiaanse voor de architect en de stedebouwer in de eerste plaats een rol weggelegd als organisator. Wat heeft dat concreet voor gevolgen voor de praktijk van de architect en vooral ook: wat heeft dat voor gevolgen voor architectuur en stedebouw? Een tussentijdse evaluatie van een werkwijze.
Door Arnold Reijndorp - De door Mecanoo ontworpen Ringvaartplasbuurt in Rotterdams nieuwste wijk Prinsenland heeft al veel enthousiaste commentaren opgeroepen. De dagbladpers begroette dit jongste succes van de toch al zo succesvolle architectengroep met paginagrote interviews in de weekendbijlagen. Het Nederlands Architectuurinstituut wijdde een kleine tentoonstelling aan de bijzondere vormgeving van de plantsoenen in de buurt. Het project werd daarbij gepresenteerd als een model voor de nieuwe tuinwijk. Wat in de commentaren vooral opvalt is de vrolijke toon. Er wordt niet alleen gesproken over 'dansende huizenrijen', het is net of de journalisten door deze architectuur zelf ook aan het dansen zijn gebracht en op hun beurt de lezers in de feestroes willen meetrekken. In een Engelse tekst heet Prinsenland 'land of princes' en in een Spaanse vertaling nog mooier 'el pais de los infantes'. Je ziet ze voor je, die prinsjes en prinsesjes spelend in de Franse tuin, zo weggelopen uit een schilderij van Velasquez. Onwillekeurig vraag je je af of ze wel zo gelukkig zijn in die mooie, maar stijve kleren.
Door Bart Lootsma/Jan de Graaf - In de jaren tachtig werden musea de paradepaardjes van de architectuur. Een beetje beroemde architect uit die periode heeft dan ook een museum op zijn naam staan. Parallel aan een terugkeer in de kunst naar het ezelschilderij en de sculptuur en de herbezinning op de kunstgeschiedenis werd in de museumarchitectuur de grote, flexibel in te richten ruimte vervangen door een traditioneel stelsel van begrensde zalen en galerieën. Het museum werd na de woelige jaren vijftig en zestig opnieuw een oord van (historische) reflectie. Dit kwam tot uitdrukking in de postmoderne architectuur van de gebouwen. OMA heeft ondanks haar internationale faam nooit een museum gerealiseerd. De interessantste bijdrage van oma aan het architectuurdebat ligt dan ook niet zozeer in de historische reflectie als wel in het ensceneren van intensieve ervaringen. In dat licht bezien is het logisch dat, na het Nederlands Danstheater in Den Haag, het tweede cultuurgebouw dat OMA realiseert geen museum is, maar een KunstHAL.
