Matthijs de Boer is stedenbouwkundige en architect. Zijn in Rotterdam gevestigde bureau mdbs doet ontwerpwerk en onderzoek, veelal op het grensvlak van stedenbouw en architectuur. De Boer is actief in het bouwkunstonderwijs en is auteur van het recent verschenen boek 'Binnen in de stad, ontwerp en gebruik van publieke interieurs'.
Meer informatie over Matthijs de Boer en zijn bureau mdbs is te vinden op www.mdbs.nl
Door Matthijs de Boer - De prachtige, in de zon schitterende witte stad lijkt zich eindeloos over de heuvels rondom de Akropolis uit te strekken. Het zijn de gebouwen waarin de 3 miljoen Atheners wonen en werken. Meestal waar te nemen door een waasje smog. Dat is een signaal: Bij terugkomst beneden in de stad valt des te meer op dat die witte stad op straatniveau niet wit is maar bijna zwart van het roet.
Door Matthijs de Boer - Een bezoek aan Aix-en-Provence stond al lang op het wensenlijstje. Maar hoe was Aix daar eigenlijk op terecht gekomen? Het was pas toen ik mijn vulpen en schetsboekje tevoorschijn haalde om te proberen de sfeer van de Cours Mirabeau in inkt vast te leggen, dat de herinnering er opeens was: Cours Mirabeau is een 'Great Street'. Eén van de case studies in het prachtige boek 'Great Streets' van de Amerikaanse stedebouwkundige Allan Jacobs.
Door Matthijs de Boer - Nee, het Abbamuseum hebben we niet bezocht. Maar ook zonder dat niet te onderschatten stukje Zweeds cultureel erfgoed is een week in Stockholm te kort. We trotseerden de kou en de sneeuw zoals de Stockholmers: zonder blikken of blozen. In de metropool van Noord-Europa gaat alles gewoon door, ongeacht het weer.
<I>Door Matthijs de Boer - </I>Een paar maanden geleden verscheen er een prachtwerk over de ingenieur die in opdracht van keizer Lodewijk-Napoleon anderhalve eeuw geleden zijn stempel op Parijs drukte, Baron Georges-Eugène Haussmann (1809-1891). Of misschien beter gezegd: zijn denkbeelden in de stad kerfde. En wel op een zodanige manier dat het stadsbeeld er nog steeds vergaand door bepaald wordt.
<I>Door Matthijs de Boer - </I>De afgelopen twintig jaar heb ik op reizen in diverse Europese landen kleine observaties van dorpen, steden en landschappen vastgelegd in zwarte inkt op handzaam formaat papier. Oefeningen in kijken en vastleggen. Oefeningen in het weergeven van de essentie van een plek, het karakter, de sfeer.
Matthijs de Boer blogt over het Binnenhof. Hoe draagt de renovatie bij aan de publieke toegankelijkheid van het parlementsgebouw?
<I>Door Matthijs de Boer -</I> Vanuit Nederland spiegelen we ons graag aan fantastische metropolen, die economisch goed draaien en waar een hoge mate van stedelijkheid bestaat. Zoals Singapore, Seoul of New York. Dan wordt eigenlijk meteen duidelijk dat en waarom Nederland, of de Randstad, of Amsterdam geen aanspraak kan maken op de titel metropool. Het is inspirerend om, in plaats van naar het onbereikbare ideaal van die supersteden eens te kijken naar een superkleine stad, de minimetropool Tórshavn.
Het grid, het doorgaans rechthoekige stratenraster waarop veel stadsplannen zijn gebaseerd, heeft vele gedaanten en subtiele verschillen. Het grid als ontwerpmiddel, als handvat, als principe, kent zijn met enige regelmaat terugkerende glorietijden in de stedenbouw.
In de stadspoorten van de ommuurde stad Dubrovnik zit een ingenieuze bajonet: Je loopt door de hoofdpoort, maar dan ben je nog niet binnen, je komt in een tussenruimte, waar een volgende poort zichtbaar is, maar niet recht tegenover de buitenpoort. Voor ongewenste indringers een lastig te nemen barrière. Voor de toerist een uitstel van het moment suprème. Pas wanneer je eenmaal door die tweede poort komt, openbaart zich een van de mooiste stadsstraten van Europa: Stradùn. Een straat, of misschien een langgerekt plein. De perfecte stedelijke ruimte, goed van verhoudingen, met duidelijke richtingen en begrenzingen, het perspectief bepaald door de klokkentoren van het stadhuis en die van het Franciscaner klooster. Door een minieme knik in de rooilijn spannend en met een subtiele verbreding. Vrij van autoverkeer, en altijd levendig. Het is er nooit meer zo leeg als op die dramatische foto's uit de oorlog van 1991-92.
V&D heeft de deuren van al haar vestigingen gesloten. Ruim een jaar geleden schreef ki over de rol van deze warenhuizen in stadscentra. Anton Dreesman wist in de jaren zestig in heel wat steden de beste locaties voor zijn warenhuizen te bemachtigen. Het betrof scharnierpunten in de stad, plekken waar een groot gebouw past, die goed bereikbaar zijn en aan het begin van de winkelpromenade liggen. Het verdwijnen van V&D dwingt gemeenten na te denken over de betekenis van deze plekken en bijbehorende gebouwen. Een pleidooi voor publieke interieurs.
