Tussen ‘t Hooghuys en ‘t Sweert is de nieuwbouw Melano opgetrokken. Het appartementsgebouw leunt enerzijds gewillig aan bij ‘t Sweert en creëert in relatie tot ‘t Hooghuys anderzijds afstand en spanning door de uitstulping op de verdieping. De witte baksteenarchitectuur speelt in op de deels gekaleide, deels gepleisterde gevel van ‘t Hooghuys en de classicistisch geüniformiseerde puntgevels van ‘t Sweert.
Inpandige terrassen vormen een dialoog met de tweedimensionaliteit van de historische gevels in de Drabstraat. Ingewerkte, verticale lichtstroken zetten onze leefwereld in de schijnwerper en spreiden de eigentijdse visie van interactie met de publieke ruimte tentoon door de straat te verlichten. Het volume is sleutel tot herstructurering van het terrein. Net zoals water grillig een weg zoekt door het landschap, zet de ingreep in op doorlaatbaarheid. Aan de hand van het opgetilde raakpunt met ‘t Hooghuys voorziet het nieuwbouwvolume Melano in de overkapping van een intieme steeg naar de achterliggende binnentuin.
Het inzetten van de tuin is een doordachte knipoog naar de voormalige omvangrijke tuin van ‘t Hooghuys die tot de Begijnenstraat doorliep en daardoor een ontsluiting garandeerde met de Grote Markt. Drie eeuwen later sloot het L-vormige Loretteklooster en -meisjesschool deze groenzone af van de Begijnenstraat. Het neogotische gebouw etaleert de ingetogen en besloten impact van een kloostergemeenschap binnen de stad. Deze volumineuze ‘muur’ is nu doorbroken op het gelijkvloers om de in die tijd tot speelplaats omgevormde Hooghuys-tuin in een semi-publieke sfeer te verbinden met de achterliggende Vismarkt. Stadsbewoners worden binnengezogen in een kluwen van stegen en pleinen.
