Nog geen twee jaar geleden werd de verbouwing en renovatie van het rijksmonumentale Stationspostgebouw in Den Haag door KCAP en Kraaijvanger opgeleverd. Nu wordt een groot deel van het interieur alweer gesloopt. Op momenten als deze waarbij veel waardevolle materialen vrijkomen die normaliter bij het afval belanden, wordt architect Bruno Vermeersch gebeld.
'Zou je hier willen wonen?', vraag ik aan fotograaf Loes van Duijvendijk. We lopen door een enorme poort bekleed met diepblauwe, keramische tegelornamenten, ontworpen en 3D-geprint door Studio Rap. Via een grote trap komen we uit op een grote daktuin omringd door woningen.
Nadat ik enkele boeken heb ingeleverd, loop ik naar de publieksbalie om mijn nieuwe paspoort op te halen. Ik meld me aan bij een zuil en neem plaats op een bank in het lichte atrium. Om me heen zie ik overal mensen neuzen in volle boekenkasten. Via de vide kijk ik naar beneden de kelder in, waar ik straks mijn dochtertje ophaal van haar muziekles. Boven me zie ik de burgemeester een vergaderzaal in schieten.
Hoe ontwerp je een werkelijk duurzaam gebouw? Een simpele vraag, maar met een complex antwoord. Als oplossing kiezen veel idealistische architecten ervoor om zich te focussen. Bijvoorbeeld op het gebruik van zoveel mogelijk biobased of afgedankte materialen, energiebesparing, demonteerbaarheid of CO2-reductie. Allemaal legitieme uitgangspunten die verdere ontwikkeling verdienen.
Acht jaar lang woonde ik in Eindhoven, maar hier ben ik nog nooit geweest. Ik sta met Fieke van den Beuken van wooncorporatie Trudo en redacteur Floortje Keijzer op het Edisonplein in Woensel-West, het zogenoemde Wilde Westen van Eindhoven. Of zoals Hans Teeuwen dertig jaar geleden zong: 'Het Red Light District van de stad.' Volgens Van den Beuken terecht: 'Het werd studenten afgeraden om er te gaan wonen.'
Boven me hoor ik kinderen rennen en roepen, onder me zie ik busjes en vrachtwagens af- en aanrijden en naast me zie ik een jonge architect werken aan een 3D-model van een woontoren. Hier zijn een kinderdagverblijf, een restaurant, een hotel, ontwerpbureaus, winkels, werkplaatsen, opslag- en expositieruimtes ondergebracht in één gebouw. Dit klinkt als een nieuwe typologie waar steden om staan te springen, als ik onderzoeker Bernardina Borra mag geloven.
'Sommige mensen vragen zich af waarom het pand niet wordt afgebroken. Het zou te lelijk zijn.' Dit schreef ik twaalf jaar geleden over Galerie Modernes (1957). Ik woonde toen nog boven de Surinaamse broodjeszaak aan de Hoogstraat in Rotterdam en keek uit op een ware Van den Broek & Bakema.
Ik loop een rondje om Stadhuis Leiden. Ik zoek een fotogenieke plek, want hier ontmoet ik zo fotograaf David Meulenbeld voor een foto bij mijn redactioneel. Het is druk op straat, de zon schijnt, er is markt, mensen zitten onder grote parasols op het terras, aannemerbusjes staan op de stoep. Niet bepaald de ideale omstandigheden om de architectuur goed op de foto te zetten.
