Op het GWL-terrein in Amsterdam is door Kees Christiaanse een ‘groene wijk’ met zeshonderd woningen met een grote differentiatie ontworpen met een uitzonderlijk hoge dichtheid. Deze is vergelijkbaar met die van Borneo-Sporenburg, maar de relatie tussen bebouwing en open ruimte of natuur is op een geheel andere wijze vormgegeven. Het terrein ligt langs de weg naar Haarlem, op de grens van een negentiende-eeuwse buurt met de typisch perifere zone van Amsterdam. Het plan speelt helder in op deze ‘grens’-conditie, door de combinatie van hoge randbebouwing met losstaande bebouwing op een groen binnenterrein.
Lees ook: GWL-terrein in Amsterdam door KCAP
Iedere woning krijgt zoveel mogelijk eigen buitenruimte, in de vorm van tuinen, volkstuinen, balkons, dakterrassen, patio’s en dergelijke. De blokken zijn zo gesitueerd, dat een aantal essentiële relaties in het gebied en met de omliggende gebieden worden gewaarborgd. De tuinen, volkstuinen en voorzieningen op maaiveld zijn met behulp van ligusterhagen samengevoegd tot eilanden. De tussen deze ‘paradijzen’ gelegen tussenruimten bieden door de uitgewogen combinatie van blokken en tuinen een verrassende ervaring.
In de uitwerking van de verschillende blokken is door de betrokken architecten geprobeerd ontsluitingssystemen te ontwikkelen, die een zekere mate van grondgebondenheid of horizontaliteit kennen. In de hoge, meanderende blokken die het terrein omgeven en bovendien in hoogte oplopen, is daarom gekozen voor kunstmatige maaiveldniveaus, waarin behalve de ontsluiting van de woningen tevens tuinen, pleinen en patio’s opgenomen zijn. Wat in het GWL-terrein tenslotte aanspreekt is de eenvoud ervan.
Lees ook: GWL-terrein in Amsterdam door KCAP
