Toelichting: Braaksma & Roos Architectenbureau
Het witte fabriekscomplex is een icoon in Maastricht. Het ensemble van drie geschakelde gebouwen kwam tot stand tussen 1929 en 1941 en maakte tot 2006 onderdeel uit van de sanitairfabriek Koninklijke Sphinx. Om het rijksmonument duurzaam te herontwikkelen moest de vervallen gevel grondig worden gerenoveerd. Daarbij is de uitstraling van het gebouw gekoesterd door een speciaal voor dit project ontworpen stuclaag met reliëf aan te brengen die de levendigheid van de oorspronkelijke gevel benadert.
Patina en gebruikssporen zijn omarmd in het interieur, dat een ruwe en onafgewerkte uitstraling heeft. Wanden, plafonds en draagconstructie zijn met ijsstoom vrijgemaakt van afbladderende verf en vervuiling waardoor markeringen zichtbaar zijn geworden. De fabrieksvloeren zijn grotendeels verkaveld tot studentenkamers en woningen, maar in de openbaar toegankelijke ruimten zijn de lange zichtlijnen nog optimaal beleefbaar.
Met het oog op mogelijke functieveranderingen is een hoge mate van flexibiliteit ingepast. Scheidingswanden kunnen zowel op de nieuwe slanke stalen ramen als op de tussenwanden worden aangesloten, waardoor een flexibele compartimentering is gerealiseerd. Van buitenaf zijn de scheidingswanden niet zichtbaar, in het interieur levert het een unieke ruimtebeleving op.
De plint is voorzien van hoge aluminium-glazen puien waardoor het gebouw een bijzondere transparantie naar de omgeving krijgt. Een publieke doorgang op de begane grond van De Eiffel faciliteert een sterke verbinding tussen de binnenstad en het Sphinxkwartier. Op het dak van de Eiffel is een transparante skybar gerealiseerd – rondom het monumentale waterbassin. Na grondige restauratie is het monumentale Sphinx-logo teruggeplaatst, waarmee het herkenbare silhouet van het gebouw weer is hersteld.
