Beelden gerelateerd aan de geschiedenis van het gebouw als bestuurscentrum van de Universiteit: o.a. gestapelde wetboeken, opgerolde akten met touw en zegel, kalligrafieën en inktvlekken waren uitgangspunt voor assemblages die in de studio zijn gemaakt en gefotografeerd. De uitvergrote composities werden met zeer hoge resolutie afgedrukt op geluidsabsorberend panelen. De panelen zijn in series van twee tot veertien exemplaren in de ruimtes geplaatst.
Door variatie in kleur, textuur, afmetingen en compositie verschaffen de panelen articulatie aan de ruimtes en oriëntatie in het labyrintische gebouw.
In de stijlkamers is de symmetrische indeling van de neoclassicistische wandbetimmering leidend geweest voor de compositie. De “spiegelingen” en ritmes zorgen voor een statische dynamiek. Om aan te sluiten bij de stijl, geschiedenis en statuur van de ruimte werden de uitvergrote foto’s eerst vertaald naar een jacquardweefsel. Het gefotografeerde weefsel werd op stof gedrukt die in de wandbetimmering is gespannen.
Driessen+van Deijne gebruikten de gefotografeerde achterzijde van het weefsel uit kamer 001 voor de bespanningen in 002. De achterkant van het weefsel laat draden zien die zich niet voegen in het weefsel, maar loshangen tussen geweven gedeelten. Die “slapende draden” liggen lukraak op en over elkaar. Deze toevallige schikking zorgt voor een rijke nuancering in texturen, schaduwen en glanseffecten die het oppervlak “diepte” verschaft.
Sloten in de grote stijlkamer 001 de lichte kleuren van betimmering en bespanning bij elkaar aan, in 002 contrasteren lichte betimmering en donkere bespanning. Daardoor ontstaat een doorkijkeffect, waarbij het lijkt of de bespanningen zicht bieden op een andere, abstract atmosferische, ruimte.
