Er waren eens ...
twee aanpalende woningen,
met 2 vrouwen die een koppel werden.
Daarna werden de woningen gekoppeld, met een gewoon gat in de muur. Dat betekent 2 badkamers, 2 trappen, 2 keukens, ...
Dat is van het goede teveel. Ondertussen zijn er ook 3 dochters.
De woningen bevinden zich in de Paul Delvauxwijk, een inventariswijk uit 1888 met arbeiderswoningen. Het project breidt de woning uit met een extra volume, zodat er voldoende slaapkamers zijn. Op het gelijkvloers werden de woningen op een vloeiender manier gekoppeld. Ook de gesloten relatie naar de straat werd opgelost. Fietsen krijgen een plaats en er komt een éénduidige inkom.
Het toegevoegde volume is een kopie van de basiswoning uit 1888: 1 kamer met zadeldak. Het volume wordt over zijn volledige mantel uitgewerkt in hout, zodat het zich als 1 materiaal nestelt in de wijk, die achteraan beschikt over een park ontsloten voor de alle buren.
Kwaliteiten
De huidige 2 woningen functioneerden los van elkaar, omdat ze pas gekoppeld werden na de eerste verbouwingswerken 15 jaar geleden. Dat maakt dat de woningen aanvoelden als 2 entiteiten : heel de tijd voelde je dat je in woning 1 of in woning 2 stond. De ingreep – refererend naar Neal Young’s lied – brengt alles samen in beweging die allerlei functie balt in een ‘gouden hart’ van de woning. Zonder zware breekwerken worden de 2 woningen continu gemaakt, zodat er een eindeloze loop ontstaat.
Het huis krijgt een éénduidige ingang met plaats voor fietsen, geen luxe in een stadsrijwoning. De oude voordeur wordt een glazen raam dat in beide richtingen zorgt voor een sterkere band tussen huis en straat via de muziekkamer.
De extra kamer in houten volume wordt met een kamerbreed uitspringend bandvenster verbonden met het achterliggende park. De luxe van grote hoogte wordt toegevoegd aan de woning.
