De campus van Jussieu, gelegen op de linkeroever van de Seine, dicht bij de Notre-Dame, is het grootste wetenschappelijke complex van Frankrijk. dertigduizend studenten en vierduizend onderzoekers zijn opeengestapeld op een enorm dambord; een raster dat in de jaren zestig en zeventig is ontworpen door de architect Edouard Albert. Deze architect heeft enkele fraaie projecten in Parijs op zijn naam staan, maar overleed voordat de campus werd opgeleverd. Het door hem ontwikkelde constructieprincipe van een draagstructuur van slanke kolommen paste hij op systematische wijze in al zijn projecten toe. De eerste poging om de campus uit te breiden was een internationale prijsvraag voor de universiteitsbibliotheek in het begin van de jaren negentig. Deze werd gewonnen door OMA met een opmerkelijk en vaak gepubliceerd voorstel, dat snel door een onbereidwillig bestuur om zeep werd geholpen.
Tien jaar later ondergaat het gehele complex een eindeloze operatie van asbestverwijdering en is er een nieuwe maar minder ambitieuze prijsvraag. Deze keer gaat het om de voltooiing van één van de onafgemaakte hoeken van het raster van Albert door middel van een gebouw van 16.000 vierkante meter met voornamelijk les- en praktijklokalen. Het feit dat deze uitbreiding bestemd is voor jongeren die net van de middelbare school komen en die zonder overgang in het universitaire systeem worden ondergedompeld, heeft een sterke rol gespeeld in het winnende ontwerp. Voor zijn eerste grote opdracht levert het team van Périphériques een project af dat getuigt van een speelse en onbevangen benadering van de architectuur.
Het volledige artikel verscheen eerder in de Architect, nummer 12, 2006, p30-35.
