Ik werd laatst op een website van een bekend kledingmerk verleid een linnen broek en overhemd te kopen. Ze zagen er goed uit, maar vooral viel ik voor de opgesomde materiaalspecifieke kwaliteiten van linnen, zoals de luchtigheid en het vochtabsorberend vermogen. Nederlandse zomers worden immers steeds tropischer, dus is het logisch dat mijn garderobe zich hieraan aanpast. Ook ben ik gevoelig voor het feit dat linnen jarenlang meegaat en dat vlas, waar linnen van wordt gemaakt, veel minder water en meststoffen nodig heeft dan katoen.

Waarom voelen veel gebouwen in nieuwe buurten zo identiteitsloos? Ligt het aan het woud van voorschriften en regels waar ontwerpers mee te maken krijgen, vraagt Ariadne Onclin zich af. Michelle Gulickx vermoedt dat de huidige wijze van aanbesteden de boosdoener is. Ze pleit voor een nieuwe aanbestedingscultuur, net als vele anderen - maar dan wel mét de opdrachtgevers aan tafel.

'Focus niet op het afvallen, maar denk aan gezonder eten. Stel geen marathon als doel, maar start gewoon met lopen.' Het zijn deze woorden van Julie Veghter die bij Bruno Vermeersch blijven hangen en die hem tijdens zijn vakantie uit zijn winterslaap doen ontwaken.

'Wegens een privaat event kunnen we jullie vandaag niet welkom heten', leest Bruno Vermeersch bij de deur van de Brakke Grond in Amsterdam. Binnen staat iedereen afwezig, Jolijn, Janny, Peter, Lindsey. Zonder hen geen feest. Het ongemak is wel ruimschoots aanwezig en staat op de gezichten te lezen.

Een afspraak tussen Bruno Vermeersch en Arne Hendriks hangt al lang in de lucht. Maar ook van hem krijgt hij geen reactie, of beter gezegd: een bewuste 'non-reactie', zo vertelt hij later. Vermeersch stuurt hem nog twee postkaarten na. Op de voorzijde van de ene staat een gebergte uit de jaren zeventig met toppen van sneeuw. De andere kaart kijkt uit over de Noordzee met als titel 'New Horizon', hoe toepasselijk kan het zijn?

Bruno Vermeersch staat voor Object Rotterdam waar Anne van der Zwaag met een muur bij de toiletten alsnog haar schuld zal inlossen. Ze zou schrijven, enkel het juiste moment of de tijd ontbrak. Met 497,50 euro kocht Vermeersch dan weer zijn schuldgevoel af vanwege het late tijdstip waarop hij met het voorstel kwam.

Dagen, weken, maanden heeft Bruno Vermeersch zitten schrijven en enveloppes tot snijwonden aan toe dicht zitten likken. Maar niets. Helemaal niets. Geen enkele reactie. Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat hij zijn eerste brief stuurde, maar ieder antwoord bleef uit.

'Alles zou anders worden, had je gezegd! Je zou meer tijd hebben. Wanneer dan?' Het zijn mijn vrouw haar laatste woorden die in mijn hoofd de trap afdonderen en plat met het gezicht tegen de gesloten deur aan kletsten. Gelijk heeft ze, alleen dit kan ik er nu even niet bij hebben. 'Nog even!' Probeer ik de binnenzijde van de deur wijs te maken. 'Daarna wordt alles anders.'

Een Nederlandse gezinswoning is een maatpak. Zodra een ander huishouden dan het oorspronkelijk bedachte kerngezin haar bewoont, gaat het knellen. Nu het kerngezin niet langer de grootste doelgroep van de woonopgave is, vraag ik mijn studenten van de Rotterdamse Academie van Bouwkunst om het pak te verstellen, zodat het ook passend is voor andersoortige huishoudens. Waar moet elastiek tussen en hoeveel extra voering is er nodig om de juiste fysieke, maar ook mentale, pasvorm te krijgen?

Onder Nederlandse architecten heerst een goedbedoelde efficiencydrang om de ideale flexibele plattegrond te ontwerpen. Een superplattegrond die alle onvoorspelbare toekomsten naadloos kan absorberen. Wat als we die denkwijze omdraaien? Door vrijheid te creëren voor het onbekende? Door karakteristieke plekken zonder voorgeschreven regels te ontwerpen, die daardoor ruimte bieden aan het onverwachte en het noodzakelijke? Kan dat?